Nu de maatregelen weer verder zijn versoepeld, komt ook de mogelijkheid om weer vaker op kantoor te gaan werken. Sommige mensen zullen staan te juichen bij dat vooruitzicht en andere mensen - waaronder ik - hebben daar gemengde gevoelens over en staan niet meteen te trappelen. En nee, dat heeft in mijn geval helemaal niks te maken met angst voor corona, maar veel meer met mijn persoonlijkheid.
Aan de ene kant vind ik het leuk om mijn collega's weer in 'real life' te spreken en te zien, aan de andere kant vind ik het heerlijk om thuis te werken. Nu verkeren Joeri en ik in de omstandigheden dat thuiswerken prima te doen is. We hebben allebei onze eigen werkplek en geen zorg voor kinderen. Dat zal voor andere mensen heel anders zijn. En als je alleen bent, kan ik me voorstellen dat je het in je uppie zitten echt wel beu bent. Waarmee ik probeer aan te geven dat ik echt wel begrip heb voor mensen die het juist heel erg fijn vinden dat ze weer naar kantoor kunnen om te werken.
Ikzelf ben nog niet meteen dolenthousiast. De afgelopen periode heb ik vooral geleerd dat ik veel meer werk gedaan krijg als ik thuiswerk en aan het einde van de dag ook veel minder overprikkeld en moe ben dan wanneer ik een dag op kantoor heb gewerkt. Ik ben een introvert en ook nog eens hoogsensitief en dat is op zich een leuke combinatie, maar minder leuk op een druk kantoor met allemaal geluiden om me heen.
Ervaringen die ik opdoe en dingen die ik meemaak, moeten heel intens en diepgaand verwerkt worden voordat ze een plekje krijgen en dat kost best veel energie. Als mensen mij vragen hoe het voelt om hoogsensitief te zijn, dan geef ik altijd dit voorbeeld: stel je een kleine vergaderzaal voor waar 30 mensen door elkaar lopen en allemaal tegelijk praten. Meestal krijg ik dan de reactie: dat is best vermoeiend! Ja, dat is het ook.
Dus een kantoortuin is voor mij een ramp als ik me niet kan afsluiten voor omgevingsgeluiden. Dit zorgt dan voor overprikkeling en vermoeidheid. Volgens Joeri doe ik 'heel druk en onrustig' als ik overprikkeld ben. Een bijkomend gevolg hiervan is dat ik de dag erna grotendeels in bed door kan brengen met zware hoofdpijn. Onnodig te zeggen dat ik daar niet op zit te wachten en mijn werkgever ook niet.
De wereld lijkt gericht op de extraverte mensen in de samenleving. Mensen die energie krijgen van het contact met andere mensen, graag van alles ondernemen met andere mensen en van het ene in het andere leuke project rollen. Of van de ene sociale activiteit naar de andere gaan. Ik zou hier doodmoe van worden en constant overprikkeld zijn.
Daarom was de afgelopen periode voor mij zo fijn. Ik hoefde niet verplicht deel te nemen aan sociale activiteiten. Geen feestjes, geen gezoen of geknuffel en dat vind ik prima. Maar nu de wereld zo langzamerhand weer van het slot gaat lijkt het of iedereen het maar geweldig moet vinden dat (bijna) alles weer kan.
Introverte mensen zijn (over het algemeen) niet verlegen, maar ze treden niet gauw op de voorgrond en staan zeker niet graag in het middelpunt van de belangstelling. We geven de voorkeur aan luisteren boven praten. We laten graag andere mensen kletsen, wij luisteren en observeren wel.
Ik ben nu een boek aan het lezen met de titel: Stil, de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen (door Susan Cain). En ik herken hier veel in. Zeker een aanrader voor mede-introverten, maar wellicht ook voor extraverten?
O, en als er een boek bestaat over extraverte mensen, dan hou ik me aanbevolen.
