Participatiemaatschappij - of maatschappelijke borderline?

Gisteren werd de Troonrede voorgelezen, voor het eerst door de koning. Wat iedereen al wist, werd nog eens bevestigd: mensen, we zijn er nog niet, het gaat eerst nog slechter worden. In gedachten zag ik al allerlei pagina's of andere kreten langskomen op social media. En inderdaad, via Facebook kwam mij vanavond een pagina onder ogen over dat 'Nederland er schoon genoeg van heeft'. De bedenkers van dit soort pagina's willen een statement maken dat ze er genoeg van hebben hoe het nu gaat in Nederland en dat ze helemaal klaar zijn met het huidige kabinet. Je moet dan lid worden van zo'n pagina en die delen onder je vrienden. Maar wat willen ze nou eigenlijk bereiken? Dat we een andere regering krijgen? Ongetwijfeld.

Helaas hebben ze niet nagedacht over een alternatief. Gaat een volgend kabinet ons echt terugbrengen naar het veilige vangnet van de sociale verzorgingsstaat? Ik geloof er niks van. Want dat kan niet meer. De maatschappij is de laatste decennia doorgeschoten in wat mogelijk was: bomen groeiden de hemel in, banken verstrekten met graagte leningen voor huizen en startende bedrijfjes, het kon niet op.
Wij zijn gewend geraakt - of misschien is 'verwend' hier een betere omschrijving - dat alles voor ons geregeld wordt, dat de staat ons vangnet is en dat we overal recht op hebben.

Door dat veilige vangnet hebben we een heleboel dingen afgeleerd. Eén daarvan is omkijken naar elkaar en voor elkaar zorgen als het even niet zo goed gaat. De staat had daar allerlei voorzieningen voor, dus de buurt, de familie of vrienden hoefden niet meer zelf om te kijken naar de medemens. Gelukkig ken ik nog genoeg voorbeelden van mensen die dat wél doen, die met alles zussen zorgen voor hun invalide moeder, zodat ze in haar eigen huisje kan blijven wonen. En die kant gaat het weer uit, dat weet ik zeker en ik hoop het ook.

We moeten afkicken van het feit dat 'de staat' ons vangnet is, want dat is niet meer zo, dat werd gisteren tijdens de troonrede ook duidelijk. Een paar keer kwam de term 'participatiemaatschappij' langs. Volgens mij is dit woord eerder in een Troonrede genoemd. Het is een mooi woord voor: jullie moeten het zelf maar weer uitzoeken en regelen, wij steken daar geen geld meer in.

Kringloop van het leven - Kees Thijn

Het is niet voor niets dat mensen in tijden van onzekerheid terug gaan grijpen naar kleinschaligheid, dichtbij huis, en hobby's als haken en breien ineens een 'revival' beleven. De tijd dat je meteen een nieuwe haalde als de oude kapot ging, is ook voorbij. Daarom schieten zogenaamde repair café's als paddenstoelen uit de grond. Met je kapotte apparaat kun je in zo'n café terecht bij mensen die weten hoe je zoiets moet repareren en dat leren ze je ook. Kun je het een volgende keer zelf.
De maakindustrie is hier niet meer op toegerust, die was gewend dat mensen gewoon een nieuwe versie van de oude kapotte kochten, dus werd het accent op produceren gelegd. Overal is een omslag nodig, in alle lagen van de bevolking en in alle industriële sectoren. Misschien moeten die laatste zich meer gaan richten op het maken van onderdelen die door de consument kunnen worden gekocht om hun kapotte apparaat mee te maken. Het is maar een idee.

Het is ook niet voor niets dat mensen teruggaan naar de basis, naar een rijker gevoelsleven in plaats van de nieuwste televisie omdat er weer een andere versie op de markt is verschenen. Cursussen mindfulness beleven een enorme groei. Mensen zijn zichzelf kwijtgeraakt en zijn nu op zoek.

Ik las kort geleden een artikel over dat we met zijn allen een 'borderlinemaatschappij' hebben gecreëerd. Hiermee wil ik niet de mensen voor het hoofd stoten die aan het borderlinesyndroom lijden, dat was ook niet de opzet van de bedenker van deze term. Borderline kenmerkt zich o.a. door relationele instabiliteit en een groot gevoel van leegte. En dat heeft voor mijn gevoel veel raakvlakken met de huidige maatschappij.
(Het bewuste artikel staat in Flow Magazine, nummer 6 van 2013)

De overtuiging dat hard werken voor geluk zorgde ligt wel achter ons. Het besef dat dit niet zo werkt begint langzaamaan door te dringen. Net als dat het kunnen kopen van een nog groter huis, een nog nieuwere auto en de allerlaatste gadgets op elektronicagebied niet voor geluk zorgen. Ja, kortstondig, maar dan begint het geknaag weer: is dit het nou?

Natuurlijk zijn er genoeg politieke zaken die voor mij onbegrijpelijk zijn. Hoe kun je nu als kabinet geld gaan uitgeven aan een nieuw type gevechtsvliegtuig dat nog niet eens door de - bij wijze van spreken dan - elandtest heen is gekomen? We moeten toch bezuinigen? Waarom dat geld niet investeren in de gezondheidszorg? Daar is het veel harder nodig.

Kijk voor een repair café bij jou in de buurt op deze website.
Leestip:
Borderline times: het einde van de normaliteit door Dirk De Wachter
ISBN 9789020996760

Dansen met herinneringen

Vanavond heb ik gekeken naar iets wat voor mij zo'n beetje de 'happening van het jaar is', zo leuk vind ik het. Mijn favoriete dansshow op de BBC is weer begonnen: Strictly Come Dancing.
Vorig jaar zomer is er een Nederlandse versie op de tv geweest, maar die was denk ik niet succesvol genoeg of zo, want het wordt niet meer uitgezonden.

Waarom ik hier nu over schrijf? Dat is heel simpel. Deze maand is het alweer een jaar geleden dat mijn vriendin Nathalie overleed. We zijn een jaar verder en nog steeds zijn er veel mensen uit haar omgeving in een staat van 'shock'. Wie had dat nu ook verwacht?

Nathalie keek al jaren naar eerdergenoemde dansshow en ik heb destijds bij haar een hele serie gekeken die ze op had genomen. Daarna was ik ook verkocht en ben ik het gaan volgen. Ieder jaar rond deze tijd begint de show met een aflevering waar de bekende Britten aan hun professionele danspartners worden gekoppeld. Ik moet dan altijd even aan haar denken: zij kende veel meer bekende Britten dan ik, dus we konden er heel lang met elkaar over praten. Ze had ook standaard een andere favoriet dan ik, maar dat maakte het juist leuk!

Vorig jaar was het eerste jaar zonder mijn 'dansmaatje' en dat was raar, vooral omdat het toen nog zo vers was. Je kon niet even via Facebook (wat we meestal deden) elkaars ervaringen en meningen delen. Toch heb ik vorig jaar wel heel intensief gekeken en dat zal ik ook dit jaar weer doen. Met veel plezier.

We zijn een jaar verder en het gemis zal niet overgaan, maar krijgt bij mij wel langzamerhand een plekje.
Voor wie het vorig jaar niet heeft gelezen, ik heb van mijn vorige weblog mijn 'afscheid' aan Nathalie geknipt en geplakt. Die is te lezen via deze link: http://wubs.typepad.com/blog/2012/09/voor-altijd-41.html

Ik ben nu 41 en in december hoop ik 42 te worden. Daarmee heb ik dus mijn vriendin overleefd en dat voelt wel raar moet ik zeggen. Ik weet nog dat we altijd zaten te ouwehoeren dat wij zouden zorgen om in hetzelfde bejaardenhuis terecht te komen en we zagen in gedachten onszelf dan nog steeds met elkaar bekvechten. Daar konden we smakelijk om lachen...helaas zal dat niet gaan gebeuren. Het echte diepe verdriet is intussen wel gesleten, maar het gemis blijft en gaat nooit meer weg.

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen
en verpakken
in de goede gedachten
ter herinnering

Zuidwest Engeland dag 7: Stonehenge en Salisbury

10 augustus 2013:

Niet te geloven, onze laatste dag alweer! Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik vanavond alweer in Nederland ben! Gelukkig hoeft dat ook nog niet, want eerst gaan we naar Stonehenge en misschien, als er genoeg tijd is, ook nog naar Salisbury (spreek uit als Salsbury). Zoals ik in het vorige blog schreef, heb ik een beetje gemengde gevoelens over het bezoek aan Stonehenge. Het is er bijna altijd druk, want iedere toerist gaat erheen. Ik vind dat jammer van de status die dit monument heeft, het is zó oud (uit de prehistorie) en dan trekken er dagelijks horden mensen langs. Dat voelt voor mij niet goed, het doet afbreuk aan wat het is.

Even ter illustratie van de drukte onderstaande foto:

Gemaakt vlak na aankomst. Op de parkeerplaats stonden bussen, bussen en nog eens bussen. Volgens mij wisten de medewerkers ook niet wat ze overkwam. Ik hoorde iemand zeggen dat het de drukste dag was dit jaar.

Terwijl we stonden te wachten in de rij om door te mogen lopen, nam ik mij voor foto's van Stonehenge te maken met zo min mogelijk mensen erop. Af en toe zijn er gewoon te veel mensen op één plek.

Deze jonge spreeuw vond het overigens geen probleem: hij of zij kreeg regelmatig iets lekkers toegestopt.










Stonehenge is een prehistorisch monument uit de Jonge Steentijd. De meest recente berekening dateert de steencirkel op 2300 voor Christus. Wat het doel is geweest van Stonehenge wordt nog altijd onderzocht door geleerden, maar het meest waarschijnlijk is het dat het gebruikt werd als gezondheidscentrum. De 'blauwe' stenen binnen het monument zouden een geneeskrachtige werking hebben. Ook denkt men dat Stonehenge gebruikt werd tijdens de langste dag (zonnewende) en de kortste dag. Maar eigenlijk komt het erop neer dat de functie nog altijd niet helemaal duidelijk is en dat is meteen wat Stonehenge bijzonder maakt. Stonehenge staat op werelderfgoedlijst van UNESCO en is in Engeland aangemerkt als beschermd antiek bouwwerk. Dit is ook de reden dat er men er niet meer onderdoor kan lopen.

Je wordt via een aangelegd pad rondom het monument gestuurd, zodat het van alle kanten te bekijken is.

Ik ben denk ik in een kwartier rondgelopen. En ik stoorde me heel erg aan jolige groepen die zo nodig met zijn allen op de foto moesten (Kijk!We zijn bij Stonehenge geweest!). Het voelde een beetje als heiligschennis.

Als je wilde kon je met een audiotoer rond het monument lopen. Ik heb dat niet gedaan. Die audiotoer is er in verschillende talen.

Ik was als één van de eersten bij de bus terug, maar dat duurde niet lang. Veel van mijn reisgenoten waren vlot terug. Ik moest ineens denken aan de eerste dag in Engeland dat iemand zei dat Stonehenge voor haar het hoogtepunt van deze reis was. Ik hoop voor haar dat het dat ook echt was.

Toen iedereen weer in de bus zat, reden we door naar Salisbury. Gelukkig was er tijd voor. Zij het niet heel veel, want het was nog een flink eind rijden naar Heathrow. Salisbury maakte het bezoek aan Stonehenge weer goed. Wat een mooie oude stad!

De toren van de kathedraal van Salisbury is met zijn 123 meter de hoogste van Engeland. De bouw van deze kathedraal was erg kort voor kathedraalbouw-begrippen: 38 jaar. (Die van Winchester duurde een paar honderd jaar). Salisbury werd in 1220 gesticht door bewoners van Old Sarum. Zij waren daar vertrokken omdat het boven op de heuvel waar ze woonden te droog en te winderig was.

Net als de meeste kathedralen die we deze vakantie hebben bezocht is ook deze in de Engelse Gotiek gebouwd. Al ontbreken hier de Normandische torens. Deze toren is trouwens een latere toevoeging.

Meer informatie? Kijk op: www.salisburycathedral.co.uk









We wisten dat we weinig tijd hadden, daarom zijn Marieke en ik eerst naar het restaurant gelopen om te kijken of er iets geschikts was om mee te nemen in de bus voor de lunch. Dat bleek het geval, dus dat hadden we alvast geregeld. Daarna hebben we in de kathedraal rondgedwaald.

De prachtige kloostergangen. Zelf stond ik aan de andere kant op een muurtje.
Ik zie in gedachten dan altijd monniken lopen.

De kloostergang gezien vanaf het muurtje waar ik stond aan mijn kant. Ook mooi toch? Vanuit de kloostergang konden we de kathedraal binnen lopen.

Net als in de andere kathedralen lagen ook hier van die mooie geborduurde knielkussens. Wat een monnikenwerk moet het zijn geweest om die te maken (misschien wás het wel monnikenwerk bedenk ik me net...).

Een iets moderner glas-in-lood-raam. De blauwe kleur viel ons zo op. We zijn dan ook even gaan zitten om die te bewonderen.

Zelf vind ik deze foto heel goed gelukt. Op deze manier geeft het tongewelf een idee van hoe immens groot en indrukwekkend zo'n kathedraal is.

Marieke en ik zijn toch redelijk snel door deze kathedraal heen gelopen, maar we hebben desondanks veel gezien.

Deze pub viel me op vanwege de naam, maar ook vanwege het mooie vakwerk. Waarschijnlijk 14e-eeuws.

Voor wie het niet goed kan lezen, de pub heet 'The lazy cow'.

Nu was de koek echt op. We verzamelden ons allemaal weer in de bus voor de resterende tocht naar Heathrow. De vakantie was voorbij!


Het is nu een maand geleden dat we naar Engeland vertrokken, maar ik ben nog steeds aan het nagenieten. De foto's, dit blog en de herinneringen zorgen er voor dat dit nog wel een tijdje in mijn geheugen blijft zitten.
We hebben echt heel erg genoten van de mooie omgeving, de interessante excursies en de mensen.

Ik ga zeker weer een keer naar dit deel van Engeland, want ik ben nog lang niet uitgekeken.

De vliegreis terug verliep voorspoedig. Op het vliegveld van Heathrow hebben we nog wat gegeten voor we terugvlogen naar Nederland.

Zuidwest Engeland dag 6: middag - Torquay

Vanaf St Michael's Mount vertrokken we met de bus richting Torquay en zeker in het begin van de rit ging het alleen maar over onze onfortuinlijke reisgenote.

Tijdens de rit dook er af en toe zo'n mooie oude Romeinse brug op. Gewoon indrukwekkend wat ze in die tijd al konden bouwen.












Torquay (spreek uit als torkie) maakt deel uit van de Engelse Rivièra en vormt samen met de aangrenzende gemeenten Paignton en Brixham de bestuurlijke eenheid Torbay.

Zicht op Torquay vanaf de andere kant van het water.

Torquay trekt nog altijd veel toeristen, dit komt mede door het zachte klimaat: het vriest er bijna nooit. Daarom kunnen er ook palmbomen en andere subtropische gewassen groeien. Torquay kwam op mij over als een badplaats in de categorie 'vergane glorie'. Ik kon me zo goed voorstellen hoe in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw dit een paradijs moet zijn geweest voor de Engelse jetset.


Een bekende inwoner van Torquay is de bekende Britse schrijfster Agatha Christie. Ze is hier geboren. Voor wie niet precies weet wie Agatha Christie was, volgt nu een korte biografie.

Agatha Mary Clarissa Miller (15 september 1890 - 12 januari 1976) was een Britse schrijfster. Dankzij haar detectiveverhalen (66 in totaal) groeide ze uit tot een van de meest succesvolle auteurs aller tijden. Haar werken zijn in ten minste 108 talen vertaald en er zijn ruim 4 miljard exemplaren van haar boeken verkocht. De achternaam Christie is afkomstig van Agatha's eerste man Archibald Christie. Na hun echtscheiding besloot ze de achternaam Christie aan te houden.
Bekende figuren in haar detectiveverhalen zijn de slimme oude miss Marple (mijn favoriet) en de uit België afkomstige dandy Hercule Poirot. Naar verluid had Agatha Christie een enorme hekel aan het karakter Poirot. Minder bekend is het speurdersechtpaar Tommy en Tuppence. Haar boeken zijn meerdere keren verfilmd en voor de tv bewerkt. Miss Marple is gemodelleerd naar Agatha's grootmoeder.



Marieke en ik hadden gehoord dat er in het Torquaymuseum een tentoonstelling was over het leven en werk van Agatha Christie. Na een stevige wandeling bereikten we het museum en we kwamen er ook enkele reisgenoten tegen. De expositie over Agatha Christie was al net zo'n zoekplaatje als haar boeken, want die was moeilijk te vinden! We hadden ons er eigenlijk wel een beetje op verheugd, maar wat viel het tegen. Het was meer een kleine tentoonstelling met foto's en haar levensloop met wat persoonlijke spulletjes, dus binnen een uur stonden wij weer buiten. Net als de rest van ons reisgezelschap trouwens. Iedereen was een beetje teleurgesteld.
Daarom besloten we naar de pier van Torquay te lopen.

Deze foto is echt door mij gemaakt, maar het lijkt wel zo'n gelikte foto uit een vakantiebrochure. Ik heb er een beetje gemengde gevoelens over. De foto is qua compositie heel goed (vind ik zelf), maar het is ook of het niet echt is. De foto is trouwens genomen vanaf de pier.

Met al die lampjes overal moet het 's avonds een mooi gezicht zijn. Ze hangen langs de hele pier en het is een flinke pier hebben we gezien. Vanwege de tijd hebben we niet de hele pier over gelopen.

Dit is een deel van de pier. Ik vind het een prachtige nostalgische pier en krijg meteen weer associaties met de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.

Strandhuisjes aan de andere kant, gezien vanaf de pier. Ik heb iets met strandhuisjes. Ik probeer er dan ook altijd foto's van te maken.










Vlak voor we weer in de bus stapten, heeft Marieke nog even een Boots 'onveilig' gemaakt. Eerlijk gezegd was ik er niet zo rouwig om dat we Torquay gingen verlaten. Het was leuk om even gezien te hebben, maar verder vond ik het niet zo bijzonder.

Morgen, onze laatste dag, gaan we naar Stonehenge en heel misschien ook nog naar Salisbury. Van Stonehenge weet ik niet wat ik ervan verwachten moet. Ik heb van Engelse vrienden gehoord dat het er altijd heel druk is en dat vind ik niet passen bij een monument van een dergelijke historie. Maar we zien het wel.

Zuidwest Engeland dag 6: ochtend - St Michael's Mount

9 augustus 2013:

Niet te geloven hoe snel de vakantie gaat! Vandaag is de laatste hele dag en nacht in Engeland. Wil ik al terug? Nee, eigenlijk niet, ik ben hier nog lang niet uitgekeken. Maar dankzij deze reis heb ik me wel een beeld gevormd van wat ik nader wil bekijken als ik weer terugkom. Wanneer dat zal zijn weet ik nog niet, maar dat het gaat gebeuren weet ik wel zeker. Waarschijnlijk met Joeri en onze camper, want ik heb al gezien dat er veel camperplekken zijn in Engeland.. Maar nu terug naar de zesde dag van onze vakantie:

Vanmorgen vertrokken we om half 10 uit Land's End om naar St Michael's Mount te gaan. Voor we vertrokken, hebben Marieke en ik nog even langs de kust gelopen. De zon scheen en nu zag het water veel blauwer dan gisteren.

Het ziet er dan meteen vriendelijker uit, zo'n stukje van de oceaan. Zelfs de vogels klonken minder gejaagd dan gisteren. Alsof ze zelf ook genoten van de zon.









En je bent op Land's End of je bent het niet, dan hoort daar natuurlijk een dergelijke foto als deze bij.

Marieke en ik bij Land's End

De wegwijzers zijn volgens mij verwisselbaar. Ik heb gehoord dat je tegen betaling van 8 pond een foto kunt laten maken waarop de wegwijzer naar je eigen plaats van herkomst wijst. In ons geval was dat dan denk ik Amsterdam geweest of zo. Maar er was nu nog niemand in het huisje (niet op de foto te zien) om een foto te maken. Daarom hebben we enkele reisgenoten gevraagd. Als tegenprestatie heb ik een foto van hen allebei bij dit bord gemaakt.





Na dit fotomoment was het dan ook echt tijd om richting St Michael's Mount te vertrekken. In de bus vertelde Loes ons het één en ander over de geschiedenis ervan.

St Michael's Mount ligt in de Mounts bay tegenover het plaatsje Marazion in Cornwall.
Volgens Romeinse geschiedschrijvers was dit het eiland Ictis, in de ijzertijd een belangrijk centrum van de tinhandel in Cornwall. St Michael's Mount - de naam zegt het al een beetje - is gewijd aan de aartsengel Michaël, die hier in 495 zou zijn verschenen aan een paar vissers.
In 1066 veroverden de Normandiërs Engeland en meteen viel hen de gelijkenis met hun eigen eiland - Mont Saint Michel - op. Daarom lieten ze benedictijnse monniken van de Franse equivalent overkomen om hier een abdij te bouwen. Na de ontbinding van de kloosterorden (Hendrik VIII weet u nog, en ja, daar is ie weer!) werd de abdij onderdeel van een verdedigingsfort. Dit fort was bedoeld om een dreigende aanval van de Fransen af te slaan. In 1659 werd het eiland particulier bezit en de nakomelingen maakten van het fort een prachtig buitenhuis.

In de bus vertelde Loes dat je óf het landhuis kon bezichtigen, óf de tuin en als je wat sneller was lukte allebei ook wel. Er werd echter benadrukt dat je voor de klim naar het landhuis over een goede conditie moest beschikken én goed ter been moest zijn. Binnen ons reisgezelschap was een aantal dames die niet aan de tweede eis voldeed (om het zo maar even te zeggen). Toch wilde één van hen wel de klim naar boven wagen. De anderen wilden het niet. Wij ook niet, dus Marieke en ik besloten om de tuinen te gaan bezichtigen. Vanwege het milde klimaat groeien hier allemaal planten die bij mij thuis in pot staan, omdat ze de winter anders niet overleven.

Bij hoog water moet je met een bootje naar het eiland worden gevaren (de overtocht kost 2 pond) en op de terugweg, wanneer het eb is geworden, kun je via een pad terugwandelen naar het vaste land. Dit is allemaal wel afhankelijk van het tijdstip waarop je St Michael's Mount gaat bezoeken.

Er groeien zelfs palmbomen in dit deel van Engeland. St Michael's Mount staat er vol mee. Helaas waren de Paradijsvogelplanten al uitgebloeid, die had ik wel graag willen zien. Maar de Afrikaanse lelies waren ook prima.

De tuinen liggen nog best steil. Overal stuit je op paden die oneffen zijn vanwege het gebruik van ongelijke formaten keien. Dus ook hier is het oppassen geblazen. Maar wat een mooi uitzicht heb je vanuit de tuin!

Naast palmbomen groeiden er ook Agaves in enorme formaten en veel andere vetplanten. Die doen het goed in dit soort condities, want reken maar dat het heet kan worden als de zon schijnt.

Steil en hoog. Ik heb bewondering voor degenen die deze tuin onderhouden! Je staat niet alleen vrij steil, maar ook hoog te werken. Een tuinman met hoogtevrees zal het hier wat minder naar de zin hebben denk ik.

Dichterbij dan dit kon je niet komen bij het huis. We dachten nog even dat we misschien via de tuin bij het huis konden komen, maar nee. Er stond op de route naar boven op een gegeven moment een bordje met 'private'.
Overigens, als je zelf St Michael's Mount wilt bezoeken denk even aan het volgende: als je alleen het huis wilt bezichtigen, dan betaal je daar apart voor en als je alleen de tuin wilt bezichtigen ook. Er is wel een zogenaamd passepartout, die is wat duurder, maar dan kun je huis én tuin bezichtigen.

De al eerder genoemde Afrikaanse lelies, ze waren er in wit en in blauw.

Een deel van de 'walled gardens'. Het zijn eigenlijk terrastuinen. Op ieder 'terras' groeit wat anders.

Inmiddels was het eb en dus was het pad naar het vaste land drooggevallen. Zo liepen we terug naar Marazion, waar we nog even wat hebben gedronken. De lunch ging mee in de bus.








Zoals ik eerder schreef was één van de dames die slecht ter been was, tóch naar boven geklommen. Dat ging nog wel goed, ze was in gezelschap van iemand anders naar boven gelopen. Op de weg naar beneden (wat eigenlijk moeilijker en zwaarder is) ging het mis. Ze verloor haar evenwicht en is gevallen. Daarbij heeft ze geprobeerd om haar val te breken. Dit hoorden we in de bus op weg naar Torquay, onze volgende bestemming. Op het moment dat Loes vertelde wat er was gebeurd wist ze zelf ook nog niet meer dan dat onze onfortuinlijke reisgenote met haar vriendin (die met haar mee was gegaan) nu in het ziekenhuis in Truro behandeld werd voor haar verwondingen. We wisten ook niet hoe erg het was.Uiteindelijk werden onze reisgenote en haar vriendin 's avonds teruggebracht door een taxi. Ze had een vinger uit de kom, was op haar gezicht gevallen en dus zag ze er erg gehavend uit. Het had allemaal veel erger kunnen zijn, maar ze was er weer.