Zuidwest Engeland dag 5 : middag - Land's End

Nadat Marieke en ik hadden ons gesetteld in de hotelkamer, besloten we de kust te gaan verkennen. Allebei waren we geraakt door de woestheid van de natuur, die tegelijkertijd ook de schoonheid is. En overal hoor je het geluid van de zeevogels die hier hun domein hebben.
Het waaide al stevig toen we 's middag aankwamen (we waaiden bijna met koffer en al naar binnen). We hadden allebei voor de zekerheid een jas of vest aangetrokken. Boven de horizon in de verte kwamen namelijk al dreigende wolken onze kant uit. Het weer kan aan zee heel snel omslaan.

We waren van plan om vanaf het hotel naar beneden te gaan. In een dalletje stond een complex met gebouwen en op één van die gebouwen stond heel duidelijk het woord 'craftshop' te lezen. De paden waren steil en bezaaid met oneffen keien: groot en klein. Dat betekende goed opletten waar we liepen.

Overal langs de kust kwam je dit soort rotspartijen tegen: een paradijs voor vogels en die zaten er dan ook in groten getale op.

Deze rotsen worden 'the longships' genoemd. Op de rechter staat de vuurtoren van Land's End. Deze is ongeveer 15 meter hoog. In de verte kun je al zien dat er ander weer op komst is.
De wind, het gekrijs van de zeevogels en de woestheid van de golven gaven je een beetje een idee hoe woest het hier moet zijn in de winter. Maar het had wel wat, ik hou daar wel van.
(al vraag ik me af of het nog bijzonder is tijdens een lange winter)



Marieke en ik liepen op ons gemakje via de paden naar beneden en ik was blij dat ik mijn fleecevest aan had getrokken, die was nu toch wel lekker warm.

De golven beuken op de rotsen. Op deze rotspartij zitten allemaal aalscholvers en meeuwen scheren vlak langs je heen.

Op deze foto zijn de aalscholvers wat beter te zien.

Het linker gebouw is ons hotel. Achter het hotel is een grote entertainmenttoestand gebouwd en het trekt honderden toeristen, met name Britten. Er zijn souvenirwinkels, theatervoorstellingen, schminken en gokhallen. In het hotel zelf hoor je daar weinig van.

Marieke op één van de rotsen. Je kunt op deze foto ook goed zien hoe hoog de kust is.

Bloeiende dopheide, daar stond het vol mee.

Op het terrein waar ook de craftshop is. Het zijn eigenlijk allemaal verschillende winkels: variërend van keramiek tot sieraden en houtsnijwerk. Ook is er een kleinschalige kinderboerderij, maar daar moet je voor betalen en daar hadden we geen zin in. Dit doorkijkje is vanaf een brug gemaakt en links naast het gebouw zijn in de verte the longships te zien.
Het gebouwtje was trouwens een varkensstal, maar het varken of de varkens waren niet 'thuis'.

De loopeenden wilden wel even voor mijn camera poseren.

Zoals op een eerdere foto al te zien was, bloeide de dopheide volop, het vormde samen met een mij onbekende gele bloem een mooi kleurentapijtje.

Deze meeuw was zo aardig om te blijven zitten toen ik een foto maakte. Inmiddels was het behoorlijk gaan motregenen en werd het tijd terug te gaan naar het hotel voordat het erger werd. De wind was ook nog verder aangetrokken.

Maar was is het een prachtig en woest gebied daar!






Tegen de tijd dat we met het hele reisgezelschap zaten te eten, regende het pijpenstelen en stormde het bijna.
Dat had ook wel weer wat. 's Avonds was er een muziekconcert, maar Britten stoppen op tijd en om 10 uur werd het concert afgesloten met vuurwerk. Het regende nog steeds en ik had geen zin om mee te gaan kijken naar het vuurwerk. Marieke is wel even geweest. Terwijl ik lekker zat te lezen op bed kon ik vanaf mijn bed het vuurwerk heel goed zien!
De volgende dag zouden we Land's End weer verlaten om een bezoek te brengen aan St Michael's Mount en Torquay.

Zuidwest Engeland dag 5: ochtend - bezoek aan Cotehele

8 augustus 2013:

Vanmorgen uitgebreid ontbeten in het hotel in Newton Abbot: wat een rust vergeleken met het ontbijtbuffet in het hotel in Bournemouth!
Om half tien vertrokken we met de bus richting Cotehele (spreek uit: kootiel), het best bewaard gebleven landhuis in Tudorstijl. Het was onderweg weer genieten van het landschap.

De rivier die je hier ziet is de rivier de Tamar. Door deze brug over te rijden kwamen we in het graafschap Cornwall. Meteen al vielen ons de Tudorrozen op. De Tudorroos wordt ook wel de nationale roos van Engeland genoemd. De roos ontleent de naam aan de vorsten van het huis Tudor.
Toen Hendrik VII na een veldslag in 1485 de kroon overnam van Richard III betekende dit het einde van de 'rozenoorlogen'. Jarenlang hadden de huizen van York (de witte roos) en de huizen van Lancaster (de rode roos) oorlog met elkaar gevoerd. Als symbool van het einde van de rozenoorlogen voegde Hendrik VII beide rozen toe aan zijn wapenschild en zo ontstond de Tudorroos. De Tudors waren in Engeland aan de macht in de 15e en 16e eeuw. Een bekende vorst uit die tijd is Hendrik VIII met zijn zes vrouwen. Hendriks meest bekende dochter is Elizabeth I, zij besteeg de troon toen haar jongere (half)broer Edward VI op 16-jarige leeftijd stierf. Hendrik VIII was toen zelf al overleden en zijn laatste vrouw, Katherine Parr, is de enige die hem heeft overleefd. Zij is ook degene geweest die de kinderen uit eerdere huwelijken van Hendrik heeft opgevoed. Elizabeth was een dochter van Hendrik VIII en Anna Boleyn. Doordat Elizabeth I nooit trouwde stierf de Tudordynastie uit. Ze vond een huwelijk niet handig in haar positie.

Zo, na dit stukje Engelse geschiedenis concentreer ik me weer op het heden. Het landhuis Cotehele ligt in het dal van de rivier de Tamar, bij het plaatsje St Dominick en is nu eigendom van de National Trust. Cotehele is eeuwenlang het huis geweest van de familie Edgcumbe.

Cotehele is zoals gezegd het best bewaarde Middeleeuwse huis van Engeland. Kenmerkend voor huizen uit deze tijd zijn de kleine ramen en de dikke muren (isolatie was nog niet uitgevonden). Door middel van vele wandtapijten en in door in iedere kamer een haard aan te leggen, hoopten de bewoners het een beetje behaaglijk te houden.

Tot mijn verrassing mocht er in dit huis wél worden gefotografeerd! We moesten wel onze rugzak of grote tas in een kluisje doen. Je mocht eens ergens iets afstoten (en dat was niet ondenkbaar). Er mocht overigens niet geflitst worden tijdens het fotograferen. Maar dat lijkt me wel logisch. Gelukkig heb ik een camera waarbij ik dat helemaal zelf kan instellen.

Eén van de drie binnentuinen.

Dit zijn de originele eikenhouten stoelen. Alle meubelen, wandtapijten e.d. zijn nog origineel. Kijkend naar deze stoelen hoopte ik dat de mensen in die tijd wel kussens hadden om op te zitten. Deze foto dient ook ter illustratie van de meubelen die je in het huis kunt aantreffen.

Er werd me gevraagd of ik dit zwaard wilde vasthouden, mét handschoenen aan, want het is een origineel zwaard. Hij weegt 6,5 kilo! Je moest dus aardig gespierde armen hebben om er iets mee aan te richten.
Op de één of andere manier kreeg ik de Engelstalige rondleidingsgids in mijn handen geduwd na die tijd met de woorden: daar red jij je wel mee! Marieke had een Nederlandstalige versie en we hebben beide met elkaar vergeleken: er zat wel degelijk verschil in de hoeveelheid informatie die in beide gidsen stond. De Engelse was veel uitgebreider.

Foto ter illustratie van de vele wandtapijten die in het landhuis hingen. Aan de kleuren is te zien dat ze heel oud zijn (het eerste deel van het huis dateert uit 1300) en dat de kleuren flets zijn geworden. Vroeger waren ze veel kleurrijker.

Net als in Wilton house stonden ook hier in iedere kamer gidsen om vragen te beantwoorden.

De Tudorroos als sluitrozet in het dak van de huiskapel.

Het hemelbed in de 'White room'. Wisten jullie trouwens dat mensen vroeger in hemelbedden sliepen om te voorkomen dat ze 's nachts de ontlasting van bv. vleermuizen in hun gezicht kregen? Ik wist het niet. Ik was weer aan de praat geraakt met de gids die in deze kamer stond. Zij vertelde me dit namelijk. In mijn gidsje stond iets van een spookverschijning in deze kamer en daar vroeg ik naar. O ja, zei ze, de geest die geen geest was. En toen vertelde ze het verhaal dat erbij hoorde...


De landheer van Cotehele gaf eens per jaar een groot feestmaal voor al zijn personeel en pachters. Dit feestmaal was bedoeld om te stimuleren de huur te betalen. Men feestte natuurlijk door tot in de kleine uurtjes en zodoende bleven er regelmatig mensen overnachten in één van de kamers. Zo ook een keer een man in de White room. Diegene vertelde 's morgens aan de landheer dat hij dacht een geest gezien te hebben en vroeg of het soms spookte. De man had 's nachts een schaduw voorbij zien komen terwijl hij al in bed lag en hij was daar zo van geschrokken dat hij de rest van de nacht met de dekens over het hoofd had gezeten. Als men in een hemelbed sliep, dan werden de gordijnen dichtgeschoven voor privacy. De landheer wist van geen geest, maar had wel een verklaring. Naast de White room lag een andere, kleinere slaapkamer, die alleen te bereiken was via de deur in de White room. Een andere gast was 's nachts via de White room naar de kleinere slaapkamer gelopen en dat was de 'schaduw' die de andere man gezien had.

Dit vond ik gewoon een mooi geheel, vandaar deze foto.

Marieke in één van de gangen.

Het raampje dat in de foto van Marieke op de achtergrond te zien is.

Overzichtsfoto van één van de andere kamers. Je kunt zo goed zien hoeveel wandtapijten er in een kamer hangen.












Na het bezoek aan het landhuis - wat ik helemaal geweldig vond - gingen we onderweg naar Land's End, het uiterste puntje van Cornwall. Hier kijk je uit over de Atlantische Oceaan. Toen we aankwamen op Land's End en bij ons hotel aan zee (jawel!) scheen de zon. We wachtten tot we de sleutel van onze hotelkamer kregen en gingen die bekijken en een beetje settelen. Wat een heerlijk kneuterige kamer was het! Overal schilderijtjes aan de muren, gezellige vloerbedekking en...uitzicht op de oceaan. Opeens werd er bescheiden op onze deur geklopt. Ik deed open. Stond de vrouw van één van de echtparen die ook bij het gezelschap hoorde aan de deur. "Dit moéten jullie gewoon even zien!," zei ze. "We zitten in een museum!"
Nieuwsgierig volgden Marieke en ik haar naar hun hotelkamer. Waarschijnlijk was het de bruidssuite of zo. Er stond een hemelbed en de kamer was aanmerkelijk groter dan de onze. Gebloemde vloerbedekking op de vloer, schilderijen, een zitje en natuurlijk pontificaal dat hemelbed. We hebben er met ons vieren smakelijk om gelachen. "Ik voel mij net Hendrik de achtste," zei de man."En dat is één van mijn zes vrouwen!" Lachend knikte hij in de richting van zijn vrouw. We hoorden hem nog lachen toen we weer naar onze eigen hotelkamer liepen.

Marieke en ik besloten om nog even de omgeving te verkennen. We waren allebei meteen onder de indruk van het uitzicht. Ik heb daar veel foto's van gemaakt en die komen in mijn volgende blog aan bod, anders wordt deze veel te lang!

Zuidwest Engeland dag 4: middag - Dartmoor National Park

Om half drie werden we bij de bus verwacht en begon de tocht naar Dartmoor National Park. We waren er vrij snel. Je kunt er helemaal doorheen rijden en dat is op zijn zachtst gezegd spannend. Niet door grote zwarte honden die er ronddwalen, maar door de ontzettend smalle wegen! Op sommige plekken is de weg te smal om elkaar te kunnen passeren, we hebben dus regelmatig auto's in de achteruit zien rijden om ons langs te kunnen laten en hier en daar was de weg soms ook net breed genoeg voor de bus om even aan de kant te gaan. Petje af voor Ben!

Vanuit het raam van de bus zag ik dat het soms maar net goed ging met de buitenspiegels. Zo van: Ja! Die zit er nog aan..
Maar wat is het een prachtig gebied! Er lopen niet alleen de bekende Dartmoor pony's, maar ook schapen en koeien. Die laatste twee liggen vaak midden op de weg, of net langs de rand te herkauwen. Hoezo gewend aan verkeer?

Genomen vanuit de bus. Je ziet al hoeveel hoogteverschil er is. De stenen muurtjes vind ik echt Engels, heerlijk!













Dartmoor National Park is het grootste nationale park van Engeland en heeft een oppervlakte van 954 vierkante kilometer. Het westelijke deel ligt hoger dan de rest van het gebied en dat is aan de begroeiing te zien. Op het westelijk deel tref je geen bomen aan, wel veel heide en grassen en mossen. Kenmerkend voor Dartmoor zijn de granieten heuveltoppen. Deze heuveltoppen worden 'Tors' genoemd. Ieder jaar vindt de 'Ten Tors Challenge' plaats. Duizenden mensen lopen dan via verschillende routes en afstanden over tien Tors.
Dartmoor National Park is het decor voor The hound of the Baskervilles van Arthur Conan Doyle. In het park zijn talloze prehistorische overblijfselen gevonden die bewaard zijn gebleven door de duurzaamheid van het graniet.

De zon schijnt op deze foto zo mooi op het dal. Dit soort plaatjes vind je vooral in het overige, niet westelijke, gedeelte van Dartmoor.

De eerste Dartmoorpony's. En ook bloeit er al wat heide.

Zo dicht langs de weg dus...in de binnenspiegel kun je onze chauffeur Ben zien zitten met naast hem nog net een stukje van onze reisleidster Loes.

We zijn op een aantal plekken even gestopt voor fotomomenten, konden we ook meteen de benen strekken. Ik heb mijn ogen uitgekeken, wat is het mooi in Dartmoor!

Typische stenen muurtjes met een hek.

Hoe verder we Dartmoor in reden, hoe kaler het werd. We naderden het westelijke gedeelte.

Dit vond ik gewoon een mooi plaatje. Genomen vanuit de bus. In de verte boven de heuvels begonnen zich donkere wolken te vormen. Later zag ik pas dat er ook een oude brug op de foto staat.

Eén van de Tors.

Ergens middenop een heuvelrug stopten we opnieuw voor een fotomoment. Een aantal mensen van ons reisgezelschap was benieuwd hoe dicht ze bij de pony's konden komen. Ik bleef in de buurt van de bus, er was genoeg te zien!

Terwijl ik rond stond te kijken kwam deze merrie met haar veulen aan gelopen. Ze was op weg om water te drinken. Ik besloot te blijven staan om te kijken of ik mooie foto's kon maken.

Mijn geduld werd beloond. Het veulen wist duidelijk nog niet zo goed wat hij of zij er mee aan moest, met die mensen, maar de merrie stoorde zich nergens aan.

Rechtsboven op de foto regent het. Ik ben op mijn hurken gaan zitten voor deze compositie.

Hier is goed te zien hoe glooiend het landschap is. Ik heb volop genoten van deze mooie omgeving. Mijn reisgenoten konden trouwens behoorlijk dichtbij de pony's komen, maar ze net niet aanraken. Vanaf de 10e eeuw lopen er al pony's rond in Dartmoor.

De andere merrie met veulen voegde zich bij de merrie die net had staan drinken en gezamenlijk staken ze de weg over.


Wij moesten intussen de bus weer in en dat was op zich niet vervelend, want het begon aardig af te koelen. Eigenlijk had ik nog niet zoveel zin om te gaan, ik vond het zo mooi in Dartmoor. Maar een warme douche en een avondmaaltijd in het hotel klonken ook wel aanlokkelijk.

Morgen brengen we eerst een bezoek aan een landhuis in Tudorstijl en rijden dan door naar Land's End.

Zuidwest Engeland dag 4: ochtend - Exeter

7 augustus 2013:

De morgen begon raar: we zouden om half negen met de bus richting Exeter vertrekken, maar dat ging niet door. Vannacht had iemand geprobeerd in te breken in de bus. Het slot was geforceerd, waardoor de elektronica niet meer werkte. Zodoende kon in ieder geval de deur niet meer open en dan mag er niet met de bus gereden worden. Onze chauffeur Ben was op het moment dat Loes het ons vertelde al een uur bezig om een monteur te laten komen. Dat kon dus nog wel even duren. Ik vond het apart dat iemand had geprobeerd in te breken, alsof wij allemaal zo stom zijn om onze waardevolle spullen in de bus te laten! Kennelijk gebeurt dat toch regelmatig, want anders had die persoon het vast niet geprobeerd.

Om even voor negen uur arriveerde de monteur en konden wij rond twintig over negen richting Exeter vertrekken. Ik moet zeggen dat ik dat nog best snel vond! De rit van Bournemouth naar Exeter zou ruim twee uur duren, maar we konden daardoor wel genieten van het landschap. Ik heb veel foto's gemaakt vanuit de bus en weer andere mensen gingen nog even slapen. Dat lukt mij niet in de bus, alleen maar als ik het anti-reisziektemiddel Primatour gebruikt heb. Dat werkt voor mij als Primatuk.

De tocht voerde ons door het mooie graafschap Dorset en daar viel genoeg te kijken! Ook in de dorpjes waar we doorheen reden.

Hoe dit plaatsje heet ben ik vergeten, maar mooi was het wel

Ik ken Dorset eigenlijk alleen maar van een tweetal televisieprogramma's waar ik regelmatig naar keek: River Cottage en Monkey Life (die laatste wordt nog steeds uitgezonden door Animal Planet). Ik zag Monkey World ook aangekondigd staan op borden langs de weg.

De weg achter ons. Je kunt goed zien hoe steil het hier is. Wat een prachtig gezicht!

In de verte - je moet goed kijken - kun je de zee zien liggen. Ik heb volop genoten van de rit en vond het bijna jammer dat we Exeter bereikten. Maar aan de andere kant was het ook wel weer prettig om de benen te kunnen strekken.

In Exeter zouden we eerst weer een audiotoer krijgen van Loes tijdens een korte stadswandeling en daarna konden we de kathedraal bezichtigen. Na de stadswandeling was het lunchtijd. Marieke en ik gingen samen met een reisgenote van ons een hapje eten.

Exeter is de hoofdstad van het graafschap Devon. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is het centrum van de stad bijna helemaal platgebombardeerd, daarvan zie je op deze foto nog een ruïne. De Duitsers probeerden met de bombardementen zoveel mogelijk van de geschiedenis van de stad te vernietigen (dat deden ze met meer steden). Exeter ligt op een plateau boven de rivier de Exe en heeft - ondanks de bombardementen - nog steeds een groot deel van de Romeinse en Middeleeuwse stadsmuren. Eén van de mooiste delen van de stad is de 'Cathedral Close'. Het is een groengebied met aantrekkelijke steegjes, keienstraatjes, voormalige woningen van de priesters en de bisschoppen en ook de Cathedral Church of St Peter ligt in dit gebied. 

Dit prachtige oude huis is het oudste huis van Exeter. Het heet 'Mol's Coffee House' en is gebouwd in Elizabetaanse stijl (Elizabeth I). Het huis is gebouwd in 1596 en deed inderdaad dienst als koffiehuis. De naam 'Mol' is een verbastering van de naam Mary. Leuk detail: een deel van de ramen is in Nederland gemaakt! Volgens mij de bovenste rij, maar ik weet het niet meer zeker. Tegenwoordig zit er een winkel met Italiaans design in het pand: kleding, schoenen en tassen.

Aan deze brug zit een verhaal vast: hij is namelijk speciaal aangelegd voor de elite van de stad. Op deze manier hoefden ze zich niet onder het 'gewone volk' te mengen. Juist ja.








Tijdens de stadstoer nam Loes ons mee naar de South Hay. Een hay was vroeger een groenstrook in het midden van een stad. Tegenwoordig is het in gebruik als park om te picknicken, of om je gewoon even terug te trekken. Vanaf South Hay heb je zicht op allerlei huizen in Georgiaanse stijl. Deze stijl is genoemd naar een serie Britse koningen met de naam George. In de South Hay staat een speciaal soort eikenboom, de 'Exeter oak'. Het bijzondere aan deze eik is dat hij wintergroen is, hij is speciaal gekweekt voor Exeter.

Huizen in Georgiaanse stijl. Foto genomen vanaf de South Hay.











Na de lunch werden we om een uur of twee verwacht bij de ingang van de kathedraal. Loes stond klaar met de toegangsbewijzen. We mochten op eigen houtje de kathedraal verkennen. De kathedraal in Exeter is - net als die in Winchester - een mengelmoes van Gotische en Normandische stijl. Al heeft deze kathedraal twee Normandische torens in plaats van één.

De twee Normandische torens. De torens stammen uit de 12e eeuw, de rest van de kathedraal is voor het grootste deel in de 14e eeuw gebouwd.

De Gotische ramen zijn duidelijk op deze foto te herkennen. Deze kathedraal is ook groot en indrukwekkend. De sfeer is net zo sereen als in die van Winchester. Ik vond het heerlijk om er rond te dwalen. Wat in deze kathedraal zo bijzonder was, waren de sluitstenen - rozetten genoemd - om de tongewelven in het plafond af te sluiten. Veel van deze rozetten hebben een eigen verhaal. Zoals bijvoorbeeld de rozet van de moord op Aartsbisschop Thomas Becket in 1170 in de kathedraal van Canterbury. Becket was in ongenade gevallen bij de koning. Na zijn dood werd Becket heilig verklaard.

De moord is afgebeeld op deze rozet. Het was een laf staaltje machtspolitiek. De aartsbisschop had geen schijn van kans. Zoals te zien is hij door meerdere ridders gedood.









Wat Marieke en mij opviel waren de prachtige knielkussens die overal onder de stoelen in de kathedraal lagen. Een mooi staaltje huisvlijt. Ieder knielkussen had weer een andere afbeelding. Ook hebben we nog weer een kaarsje aangestoken voor Nathalie en ik deze keer ook eentje voor mijn andere overleden vriendin Anouschka.

Eén van de knielkussens met in dit geval geborduurde uilen.










Ook in deze kathedraal waren de mooiste glas-in-lood-ramen, eigenlijk was er te weinig tijd om deze goed te bestuderen. Ik heb hier een leuke foto. De vraag is: hoe heb ik deze foto gemaakt?

Nee, ik heb niet op de kop gehangen en ook mijn camera niet ondersteboven gehouden.
In de kathedraal stond een tweetal verrijdbare spiegelkarretjes. Met deze spiegelkarretjes kun je de rozetten in de tongewelven goed bekijken. Ik heb net zo lang met zo'n karretje gemanoeuvreerd tot ik deze foto kon maken.





In de giftshop van de kathedraal heb ik een Keltisch kruisje aan een ketting gekocht. Het is van sterling zilver en heel fijntjes. Ik vond dat wel een bijzonder cadeautje voor mezelf op een bijzondere locatie. De opbrengst van wat je in de shop koopt is voor het onderhoud van de kathedraal. Nu volgen nog een aantal foto's. Waar nodig zet ik er commentaar bij.

Deze astronomische klok dateert uit 1484, de kleinere wijzerplaat met de minuten is in 1760 toegevoegd.

De machtige tongewelven in het plafond.

Als echte Nederlandse moet je natuurlijk wel een foto maken van Sint Nicolaas. Eigenlijk stond ik het koor van de kerk te bewonderen, toen mijn oog viel op dit kleine schilderijtje met de afbeelding van een dierbaar iemand uit mijn kindertijd.

Terwijl ik naar achteren liep - het koor voorbij - viel mijn oog ineens ook op dit mooie mozaïek van de goede herder. Het grappige was dat verder niemand van het reisgezelschap dit gezien heeft. Ik vond hem zo mooi, dat hij een plaatsje verdient in dit blog.

Glas-in-lood-raam in één van de kapellen. Het licht scheen zo mooi naar binnen.









Om half drie werden we weer bij de bus verwacht. We tocht voerde ons naar Dartmoor National Park rijden en er ook doorheen rijden. Ik verheugde me hier erg op. Daarover meer in mijn volgende blog.