Zuidwest Engeland dag 5: ochtend - bezoek aan Cotehele

8 augustus 2013:

Vanmorgen uitgebreid ontbeten in het hotel in Newton Abbot: wat een rust vergeleken met het ontbijtbuffet in het hotel in Bournemouth!
Om half tien vertrokken we met de bus richting Cotehele (spreek uit: kootiel), het best bewaard gebleven landhuis in Tudorstijl. Het was onderweg weer genieten van het landschap.

De rivier die je hier ziet is de rivier de Tamar. Door deze brug over te rijden kwamen we in het graafschap Cornwall. Meteen al vielen ons de Tudorrozen op. De Tudorroos wordt ook wel de nationale roos van Engeland genoemd. De roos ontleent de naam aan de vorsten van het huis Tudor.
Toen Hendrik VII na een veldslag in 1485 de kroon overnam van Richard III betekende dit het einde van de 'rozenoorlogen'. Jarenlang hadden de huizen van York (de witte roos) en de huizen van Lancaster (de rode roos) oorlog met elkaar gevoerd. Als symbool van het einde van de rozenoorlogen voegde Hendrik VII beide rozen toe aan zijn wapenschild en zo ontstond de Tudorroos. De Tudors waren in Engeland aan de macht in de 15e en 16e eeuw. Een bekende vorst uit die tijd is Hendrik VIII met zijn zes vrouwen. Hendriks meest bekende dochter is Elizabeth I, zij besteeg de troon toen haar jongere (half)broer Edward VI op 16-jarige leeftijd stierf. Hendrik VIII was toen zelf al overleden en zijn laatste vrouw, Katherine Parr, is de enige die hem heeft overleefd. Zij is ook degene geweest die de kinderen uit eerdere huwelijken van Hendrik heeft opgevoed. Elizabeth was een dochter van Hendrik VIII en Anna Boleyn. Doordat Elizabeth I nooit trouwde stierf de Tudordynastie uit. Ze vond een huwelijk niet handig in haar positie.

Zo, na dit stukje Engelse geschiedenis concentreer ik me weer op het heden. Het landhuis Cotehele ligt in het dal van de rivier de Tamar, bij het plaatsje St Dominick en is nu eigendom van de National Trust. Cotehele is eeuwenlang het huis geweest van de familie Edgcumbe.

Cotehele is zoals gezegd het best bewaarde Middeleeuwse huis van Engeland. Kenmerkend voor huizen uit deze tijd zijn de kleine ramen en de dikke muren (isolatie was nog niet uitgevonden). Door middel van vele wandtapijten en in door in iedere kamer een haard aan te leggen, hoopten de bewoners het een beetje behaaglijk te houden.

Tot mijn verrassing mocht er in dit huis wél worden gefotografeerd! We moesten wel onze rugzak of grote tas in een kluisje doen. Je mocht eens ergens iets afstoten (en dat was niet ondenkbaar). Er mocht overigens niet geflitst worden tijdens het fotograferen. Maar dat lijkt me wel logisch. Gelukkig heb ik een camera waarbij ik dat helemaal zelf kan instellen.

Eén van de drie binnentuinen.

Dit zijn de originele eikenhouten stoelen. Alle meubelen, wandtapijten e.d. zijn nog origineel. Kijkend naar deze stoelen hoopte ik dat de mensen in die tijd wel kussens hadden om op te zitten. Deze foto dient ook ter illustratie van de meubelen die je in het huis kunt aantreffen.

Er werd me gevraagd of ik dit zwaard wilde vasthouden, mét handschoenen aan, want het is een origineel zwaard. Hij weegt 6,5 kilo! Je moest dus aardig gespierde armen hebben om er iets mee aan te richten.
Op de één of andere manier kreeg ik de Engelstalige rondleidingsgids in mijn handen geduwd na die tijd met de woorden: daar red jij je wel mee! Marieke had een Nederlandstalige versie en we hebben beide met elkaar vergeleken: er zat wel degelijk verschil in de hoeveelheid informatie die in beide gidsen stond. De Engelse was veel uitgebreider.

Foto ter illustratie van de vele wandtapijten die in het landhuis hingen. Aan de kleuren is te zien dat ze heel oud zijn (het eerste deel van het huis dateert uit 1300) en dat de kleuren flets zijn geworden. Vroeger waren ze veel kleurrijker.

Net als in Wilton house stonden ook hier in iedere kamer gidsen om vragen te beantwoorden.

De Tudorroos als sluitrozet in het dak van de huiskapel.

Het hemelbed in de 'White room'. Wisten jullie trouwens dat mensen vroeger in hemelbedden sliepen om te voorkomen dat ze 's nachts de ontlasting van bv. vleermuizen in hun gezicht kregen? Ik wist het niet. Ik was weer aan de praat geraakt met de gids die in deze kamer stond. Zij vertelde me dit namelijk. In mijn gidsje stond iets van een spookverschijning in deze kamer en daar vroeg ik naar. O ja, zei ze, de geest die geen geest was. En toen vertelde ze het verhaal dat erbij hoorde...


De landheer van Cotehele gaf eens per jaar een groot feestmaal voor al zijn personeel en pachters. Dit feestmaal was bedoeld om te stimuleren de huur te betalen. Men feestte natuurlijk door tot in de kleine uurtjes en zodoende bleven er regelmatig mensen overnachten in één van de kamers. Zo ook een keer een man in de White room. Diegene vertelde 's morgens aan de landheer dat hij dacht een geest gezien te hebben en vroeg of het soms spookte. De man had 's nachts een schaduw voorbij zien komen terwijl hij al in bed lag en hij was daar zo van geschrokken dat hij de rest van de nacht met de dekens over het hoofd had gezeten. Als men in een hemelbed sliep, dan werden de gordijnen dichtgeschoven voor privacy. De landheer wist van geen geest, maar had wel een verklaring. Naast de White room lag een andere, kleinere slaapkamer, die alleen te bereiken was via de deur in de White room. Een andere gast was 's nachts via de White room naar de kleinere slaapkamer gelopen en dat was de 'schaduw' die de andere man gezien had.

Dit vond ik gewoon een mooi geheel, vandaar deze foto.

Marieke in één van de gangen.

Het raampje dat in de foto van Marieke op de achtergrond te zien is.

Overzichtsfoto van één van de andere kamers. Je kunt zo goed zien hoeveel wandtapijten er in een kamer hangen.












Na het bezoek aan het landhuis - wat ik helemaal geweldig vond - gingen we onderweg naar Land's End, het uiterste puntje van Cornwall. Hier kijk je uit over de Atlantische Oceaan. Toen we aankwamen op Land's End en bij ons hotel aan zee (jawel!) scheen de zon. We wachtten tot we de sleutel van onze hotelkamer kregen en gingen die bekijken en een beetje settelen. Wat een heerlijk kneuterige kamer was het! Overal schilderijtjes aan de muren, gezellige vloerbedekking en...uitzicht op de oceaan. Opeens werd er bescheiden op onze deur geklopt. Ik deed open. Stond de vrouw van één van de echtparen die ook bij het gezelschap hoorde aan de deur. "Dit moéten jullie gewoon even zien!," zei ze. "We zitten in een museum!"
Nieuwsgierig volgden Marieke en ik haar naar hun hotelkamer. Waarschijnlijk was het de bruidssuite of zo. Er stond een hemelbed en de kamer was aanmerkelijk groter dan de onze. Gebloemde vloerbedekking op de vloer, schilderijen, een zitje en natuurlijk pontificaal dat hemelbed. We hebben er met ons vieren smakelijk om gelachen. "Ik voel mij net Hendrik de achtste," zei de man."En dat is één van mijn zes vrouwen!" Lachend knikte hij in de richting van zijn vrouw. We hoorden hem nog lachen toen we weer naar onze eigen hotelkamer liepen.

Marieke en ik besloten om nog even de omgeving te verkennen. We waren allebei meteen onder de indruk van het uitzicht. Ik heb daar veel foto's van gemaakt en die komen in mijn volgende blog aan bod, anders wordt deze veel te lang!