Lamzakken

Wel eens van gehoord? Ik tot afgelopen dinsdag (ook) niet. Ik was op een evenement genaamd Blik@Work en wachtte tot mijn volgende workshop die middag om half drie begon. Eigenlijk was ik een boek aan het lezen, maar werd steeds afgeleid door mensen die de lamzak uitprobeerden.

Maar wat zijn dat nu, die lamzakken? Ze laten zich het best omschrijven als zitzakken waar op je op kunt liggen. Het vijftal dat hier staat (of ligt?) is er in de kleuren fel blauw, grasgroen, paars, rood en donkergrijs.

Lamzakken zijn bedacht door het Nederlandse bedrijf Fatboy en de eigenlijke naam is Lamzac (maar dat is toch minder grappig). Lamzakken zijn met lucht opvulbare ligzakken die je opgevouwen mee kunt nemen naar een dagje strand of op vakantie.


Wat ik zo hoorde van de mensen die erop lagen, is dat ze wel lekker liggen. "Ideaal voor op het strand," hoorde ik vaak. Ze zien er ook wel uit alsof ze daar geschikt voor zijn en aangezien ik nogal visueel ben ingesteld zie ik het ook voor me.

Er is maar één nadeel: kom maar eens fatsoenlijk en elegant van de Lamzac af. Dát is pas een uitdaging (en heel erg vermakelijk als je zit te kijken).

Midweekje vakantie in Lauwersoog

 Vorige week waren Joeri en ik lekker vrij en hebben we een midweek doorgebracht in Lauwersoog op ons favoriete Landal Greenpark Suyderoogh. En dat was weer heerlijk.

Geloof me, we wilden eigenlijk een keer ergens anders heen, want dat leek ons wel een keer leuk ter afwisseling. Dus hebben we ons een aantal weekenden verdiept in andere parken. Maar iedere keer was er weer iets: bij het ene park lag de snelweg te dichtbij, in het andere park was er geen (gratis) Wifi. Enzovoort... Waarop Joeri zei: "Zullen we maar gewoon naar Lauwersoog gaan?" Dus zo geschiedde.

Vorige week maandag vertrokken we in de middag richting het noorden (je kunt in het park pas na drie uur 's middags in je huisje). Hoe verder we naar het noorden reden, hoe minder sneeuw er lag! Dat was een verrassing, want dat verwacht je niet. In Lauwersoog gekomen lag er helemaal geen sneeuw! Wel was het koud en zonnig.

We komen zo regelmatig op het park, dat de receptioniste ons al herkende. Dat is wel leuk. Deze keer hadden we huisje nummer 78 toegewezen gekregen. Je kunt wel voorkeur aangeven, maar we laten ons liever verrassen.

Suyderoogh en haar omgeving voelt intussen al een beetje als thuiskomen. In deze tijd van het jaar hoor je de ganzen tekeer gaan als het niet waait en dat heeft altijd wel iets. En er zitten heel wat ganzen! Ik herken ze nog niet allemaal, maar de Brandgans en de Rotgans lukt nog wel. Bij de grauwe ganzen ga ik de mist al in, want je hebt ze met oranje poten en met een gele snavel, maar ook met grijze poten en snavel. Het is me nog niet gelukt om die uit elkaar te houden.

Dinsdag heb ik een uitgebreide wandeling gemaakt door het park met mijn camera. En het is me eindelijk gelukt om een grote Zilverreiger te fotograferen! Eenden zaten op het ijs en kwamen hoopvol naar me toe gevlogen, want misschien had ik wel wat eetbaars bij me. En dat ziet er dan zo uit:

Al waggelend en vliegend (glibberend over het ijs) kwamen de eenden massaal naar me toe. De voorste op de foto stond op nog geen meter afstand van mij.

De combinatie van zonlicht met ijs gaf een een speciaal effect. Ik vind het prachtig! De pluimen van het riet lijken zilverkleurig in het zonlicht, maar zijn bruin wanneer de zon niet schijnt. Het was lekker fris buiten, maar niet overdreven koud. Heerlijk weer!

En dit is hem (of haar) dan, de grote Zilverreiger. Tijdens mijn wandeling zag ik hem langs vliegen en hield in de gaten waar hij ging landen. Gelukkig kan ik met mijn zoomlens de vogel aardig dichtbij halen. Zo heb ik nog een andere vogel op mijn 'wensenlijst' om te fotograferen, namelijk een buizerd. Ik zie ze veel, vooral wanneer we onderweg zijn, maar het is me nog niet gelukt om er een mooie foto van te maken.

De rest van ons midweekje hebben we lekker rustig aan gedaan en ik heb heel wat zitten kleuren, want daar was ik al langere tijd niet aan toegekomen. Op onze laatste dag (vrijdag de 17e) zijn we via de toeristische route teruggereden naar Zwolle. We hebben een bezoekje gebracht aan het oude vissersplaatsje Moddergat, daar waren we nog nooit geweest.

Zicht vanaf de dijk bij het herdenkingsmonument

Bergeenden op het wad tijdens eb

Het monument ter nagedachtenis aan 1 van de grootste stormrampen.

Het monument voor alle verdronken vissers is erg indrukwekkend, want er zijn tijdens de storm van 1883 maar liefst 17 schepen vergaan en 83 mannen zijn daarbij omgekomen. Dat moet nogal een impact hebben gehad op de achtergebleven familie. 

Daarna zijn we zoveel mogelijk via de Friese kust en uiteindelijk via Emmeloord teruggereden naar Zwolle. Jammer dat zo'n weekje zo snel om is!

Tijd vliegt en wij vliegen mee

En er is alweer een nieuw jaar begonnen. Waneer is 2016 zo snel gegaan? Meestal de tweede helft van het jaar, als de zomervakanties er weer op zitten. Dat hoor ik van veel mensen en ik ervaar het zelf ook zo.

Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat lijkt het. Mijn moeder zei dat al tegen me toen ik nog een kind was en destijds begreep ik dat niet. Inmiddels weet ik dat ze gelijk heeft. Hoe komt dat toch? Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt..

Daar las ik laatst een interessant artikel over in de Flow. Een expert zei dat het ermee te maken heeft dat je - naarmate je ouder wordt - steeds meer dingen in je leven volgens de 'automatische piloot' doet. Daardoor lijkt alles sneller te gaan, want in veel gevallen denk je niet bewust na over wat je overdag allemaal precies aan het doen bent. Het is 'gewoon' geworden. Je hebt het allemaal al eens geleerd en bijgesteld door ervaringen.

Dat moest ik na het lezen even laten bezinken... interessant standpunt. Hoe meer ik erover na ging denken, hoe meer ik het ging begrijpen.Veel van onze dagelijkse bezigheden zijn zo normaal geworden dat we er niet meer over na hoeven te denken.

Als kind leek de zomervakantie eindeloos lang te duren (wat kan ik soms heimwee hebben naar die tijd), je was je ook niet bewust van het begrip tijd. Als je net had leren klokkijken, dan was je meer bezig met 'de grote wijzer staat daar en de kleine wijzer daar, dus is het..'. Ik herinner me eindeloze zomers met veel buiten spelen zonder dat ik me ook maar een spatje druk maakte over het begrip tijd.

Dat lijkt me nu heerlijk. Want op het werk is tijd altijd geld en je moet zoveel mogelijk werk verzetten in korte tijd. Vandaag had ik een hele drukke dag en dat vind ik voor de afwisseling wel eens leuk, want het houd me scherp. Maar het moet ook weer niet te gek worden. Ik vraag me dan wel eens af waar dat gejakker nu vandaan komt. Waarom moet er zoveel mogelijk in zo kort mogelijke tijd? Ik vind daar altijd een zeker risico aan kleven dat je slordig wordt.

Misschien weet ik het antwoord ook wel. Hetzelfde werk moet nu met minder mensen gedaan worden en niet alleen op onze afdeling, maar in de hele organisatie. Ik hoor het overal. Soms vraag ik me wel eens af hoe lang dat goed zal gaan. De tijd (ja, daar is ie weer) zal het leren.