De tijd gaat voorbij
met passen en meten
Met kansen berekenen
voor een langer bestaan
De tijd gaat voorbij,
je zou moeten weten
Dat je de tijd moet vergeten
om de tijd te verslaan...
(Liselore Gerritsen)
Dit gedicht las ik vorige week in de Happinez en het sprak me aan. Wij zijn in de huidige maatschappij zo in beslag genomen door het fenomeen 'tijd' dat we er niet meer bij stil staan dat dit vroeger veel minder een rol speelde. Onze voorouders leefden mee met het ritme van de seizoenen, zij keken naar buiten, leerden van weersomstandigheden en pasten daar hun dagelijkse bezigheden aan aan. Hoe anders is dat nu.
Bijna iedereen zegt één of meerdere keren per dag dat ze geen tijd hebben om te doen wat ze willen. Waar komt dat vandaan? Van wie moeten we zoveel? Van onszelf. En waarom? Omdat 'de maatschappij' dat wil. Alles moet zo efficiënt mogelijk in zo kort mogelijke tijd, want dan kunnen we nog meer doen en nog meer...
Of ' de baas' wil dat en in zo'n geval heb ik meteen de vraag paraat: "Heb je je baas dat gevraagd dan?" Vervolgens word je aangekeken met een uitdrukkingsloze blik, alsof de persoon in kwestie dat zelf ook niet zeker weet.
Ooit is er eens een effciënt persoon geweest die de slogan 'tijd is geld' heeft bedacht en algauw werd dit wereldwijd gekopieerd. En sindsdien zijn we meer en meer gaan jakkeren om alles 'op tijd' af te krijgen, want anders hebben we 'geen tijd' voor ons gezin, onze familie, of onze hobby's. Want iedereen moet tevreden worden gesteld, genoeg aandacht krijgen etc., etc.
Maar ik doe daar niet meer aan mee en dat bevalt me prima. Het gekke is dat ik gewoon alles afkrijg zonder gehaast en gestress. Als iets niet goed gaat, dan leg ik het even aan de kant en kijk er later die dag nog eens naar (of een dag later). Dat verheldert je blik is mijn ervaring. Ik ben de laatste tijd dan ook erg relaxed, kom niet meer afgemat uit het werk thuis.
Mijn grote valkuil - en ik heb dat echt af moeten leren- was meteen een verzoek of opdracht uit te voeren, zonder me af te vragen of dat bewuste verzoek wel direct prioriteit had. Dit zorgde bij mij voor grote ergernis en ik had constant het gevoel dat ik achter de feiten aanliep. Totdat ik me realiseerde dat sommige verzoeken of opdrachten helemaal niet direct hoeven te worden uitgevoerd! Dat was een echte eye-opener.
Ineens had ik tijd genoeg om alles af te krijgen. Als ik nu een verzoek krijg van iemand dan vraag ik wanneer het af moet zijn en dan plan ik het gewoon in op een tijdstip en dag dat ik er genoeg aandacht aan kan besteden.
O ja, en aangeven dat iets 'niet meteen kan' is helemaal niet erg. De meeste collega's hebben daar heus begrip voor. Als jij altijd alle klussen op je bordje krijgt, dan heeft dat er ongetwijfeld mee te maken dat je nooit aangeeft dat je iets niet meteen kunt doen, want jij zegt toch geen nee. Zeg eens wat vaker nee, dan maak je het voor jezelf een stuk makkelijker.
Nu zijn er vast mensen die opspringen en gaan roepen dat 'het bij hen op het werk echt niet zo kan en dat dat niet werkt, omdat alles prioriteit heeft'. En dan vraag ik me af: is dat echt zo? Of maak je dat er zelf van? Wie heeft tegen je gezegd dat alles vandaag af moet? Ga dat eens bij jezelf na. Je zult zien dat dat verhelderend werkt. En misschien lukt het niet meteen de eerste keer, maar geloof me, dat gaat je steeds makkelijker af. Iedereen kan dat leren, heus.
