Terug naar kantoor. Hoera?

Nu de maatregelen weer verder zijn versoepeld, komt ook de mogelijkheid om weer vaker op kantoor te gaan werken. Sommige mensen zullen staan te juichen bij dat vooruitzicht en andere mensen - waaronder ik - hebben daar gemengde gevoelens over en staan niet meteen te trappelen. En nee, dat heeft in mijn geval helemaal niks te maken met angst voor corona, maar veel meer met mijn persoonlijkheid.

Aan de ene kant vind ik het leuk om mijn collega's weer in 'real life'  te spreken en te zien, aan de andere kant vind ik het heerlijk om thuis te werken. Nu verkeren Joeri en ik in de omstandigheden dat thuiswerken prima te doen is. We hebben allebei onze eigen werkplek en geen zorg voor kinderen. Dat zal voor andere mensen heel anders zijn. En als je alleen bent, kan ik me voorstellen dat je het in je uppie zitten echt wel beu bent. Waarmee ik probeer aan te geven dat ik echt wel begrip heb voor mensen die het juist heel erg fijn vinden dat ze weer naar kantoor kunnen om te werken.

Ikzelf ben nog niet meteen dolenthousiast. De afgelopen periode heb ik vooral geleerd dat ik veel meer werk gedaan krijg als ik thuiswerk en aan het einde van de dag ook veel minder overprikkeld en moe ben dan wanneer ik een dag op kantoor heb gewerkt. Ik ben een introvert en ook nog eens hoogsensitief en dat is op zich een leuke combinatie, maar minder leuk op een druk kantoor met allemaal geluiden om me heen.

Ervaringen die ik opdoe en dingen die ik meemaak, moeten heel intens en diepgaand verwerkt worden voordat ze een plekje krijgen en dat kost best veel energie. Als mensen mij vragen hoe het voelt om hoogsensitief te zijn, dan geef ik altijd dit voorbeeld: stel je een kleine vergaderzaal voor waar 30 mensen door elkaar lopen en allemaal tegelijk praten. Meestal krijg ik dan de reactie: dat is best vermoeiend! Ja, dat is het ook.
Dus een kantoortuin is voor mij een ramp als ik me niet kan afsluiten voor omgevingsgeluiden. Dit zorgt dan voor overprikkeling en vermoeidheid. Volgens Joeri doe ik 'heel druk en onrustig' als ik overprikkeld ben. Een bijkomend gevolg hiervan is dat ik de dag erna grotendeels in bed door kan brengen met zware hoofdpijn. Onnodig te zeggen dat ik daar niet op zit te wachten en mijn werkgever ook niet. 

De wereld lijkt gericht op de extraverte mensen in de samenleving. Mensen die energie krijgen van het contact met andere mensen, graag van alles ondernemen met andere mensen en van het ene in het andere leuke project rollen. Of van de ene sociale activiteit naar de andere gaan. Ik zou hier doodmoe van worden en constant overprikkeld zijn.

Daarom was de afgelopen periode voor mij zo fijn. Ik hoefde niet verplicht deel te nemen aan sociale activiteiten. Geen feestjes, geen gezoen of geknuffel en dat vind ik prima. Maar nu de wereld zo langzamerhand weer van het slot gaat lijkt het of iedereen het maar geweldig moet vinden dat (bijna) alles weer kan. 

Introverte mensen zijn (over het algemeen) niet verlegen, maar ze treden niet gauw op de voorgrond en staan zeker niet graag in het middelpunt van de belangstelling. We geven de voorkeur aan luisteren boven praten. We laten graag andere mensen kletsen, wij luisteren en observeren wel.

Ik ben nu een boek aan het lezen met de titel: Stil, de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen (door Susan Cain). En ik herken hier veel in. Zeker een aanrader voor mede-introverten, maar wellicht ook voor extraverten?

O, en als er een boek bestaat over extraverte mensen, dan hou ik me aanbevolen.

Nachtje B&B Sint Jansklooster

In het laatste weekend van mei (ja, ik weet het, dat is alweer bijna een maand geleden) hebben Joeri en ik een nachtje doorgebracht in een ontzettend leuke B&B, Het Leeuwterveld bij Sint Jansklooster. Het is een verbouwde boerderij waarin drie appartementen zijn gemaakt. Daarnaast is een gemeenschappelijke ruimte ingericht waar gasten aan tafel het ontbijt kunnen gebruiken. Vanwege de toen nog geldende regels konden wij geen gebruik maken van die ruimte, dus het ontbijt werd voor ons klaargezet.

Dat laatste weekend van mei was ook één van de eerste weekenden dat het weer wat beter was na een lange (te) koude en natte periode. De dag dat we vertrokken was het zelfs vrij aangenaam zonnig weer en we hadden echt zin om eventjes weg te gaan. Het was zulk lekker weer dat we een flesje rosé mee hebben genomen voor op het terras. Rondom de B&B zijn verschillende terrasjes aangelegd hadden we al gezien op internet. 's Middags hebben we thuis nog sushi laten bezorgen en dat hebben we ook meegenomen.

Ik had appartement 'Lijster' voor ons geboekt. Een wat groter appartement, maar net zo mooi als de andere twee volgens datzelfde internet. Alleen de grootte is anders.
We werden hartelijk ontvangen door de gastvrouw, die meteen een kopje koffie voor ons ging zetten, terwijl wij onze bagage in ons appartement zetten. Ze vertelde wat over de geschiedenis van de B&B en verheugde zich erop dat ze vanaf komend weekend (5 juni) weer hun gasten in de gemeenschappelijke ruimte het ontbijt konden serveren. En dat konden we ons wel voorstellen.

De gemeenschappelijke ruimte was smaakvol en landelijk ingericht. Aan één van de muren hingen allerlei verschillende soorten blauw met witte bordjes en ik moest meteen aan een vriendin van ons denken die dit soort bordjes verzamelt en ook aan de muur heeft hangen. Voor ieder appartement is er in de gemeenschappelijke koelkast een bak waarin je meegebracht eten kunt opbergen, dat was wel handig. Thee en koffie zetten kan wel in je appartement, maar er is geen mogelijkheid om zelf te koken.

Na de koffie hebben wij ons geïnstalleerd op een terras in het zonnetje en de fles rosé aangebroken. Het zonnetje scheen lekker en ik was blij dat ik zonnebrandcrème had meegenomen. We genoten van het uitzicht en van de drukke spreeuwen. Er leek een hele kolonie in de bosjes te nestelen, want je zag ze af en aan vliegen met insecten voor de jongen. Ook zwaluwen lieten zich volop zien. Op een gegeven moment hoorden we iets wat op geklepper leek, maar we zagen niks. Tot ik ineens twee ooievaars op de thermiek zag zweven. Die waren aan het klepperen.

Van waar wij zaten hadden we uitzicht over de landerijen. De buurman van de B&B, een melkveehouder, had er ook zin in, want hij liep de hele tijd te fluiten. Iedereen was denk ik ook vrolijk dat het zonnetje weer scheen. Het zat heerlijk op het terras en de rosé smaakte prima.

Aan het begin van de avond hadden we trek en Joeri heeft de sushi uit de koelkast gehaald. Buiten eten met een mooi uitzicht, in de zon. Wat wil je nog meer? Nou, dat het wat langer warm bleef! Toen de zon eenmaal onder was gegaan, koelde het heel snel af. We hadden wel vesten meegenomen van huis, maar ook die waren niet warm genoeg meer. Daarom zijn we naar binnen gegaan. In het appartement is trouwens geen televisie, maar we hadden onze e-readers meegenomen en hebben lekker gelezen.

Ik heb nog een avondwandelingetje gemaakt en daarna hebben we samen naar de ondergaande zon gekeken.

Het bed lag prima. We keken uit op de voormalige schuurdeur. Daar hangt nu een extra gordijn voor, want we konden daglicht door de kieren zien. Dat gordijn is waarschijnlijk om tochten tegen te gaan.

Overigens ontdekten we dat er spreeuwen een nest hadden onder het dak bij onze zithoek. Je hoorde ze krabbelen en de jongen piepen.

Na een prima nachtje gingen we samen douchen. Er zijn namelijk twee stortdouches in de badkamer, dus je kunt gelijktijdig douchen. Daarna werd om half 10 op onze deur geklopt dat het ontbijt klaar stond. We wilden ontbijten in onze zithoek, want buiten was het nog wel iets te fris. Terwijl ik bezig was om de spullen naar onze kamer te zetten, maakten we een praatje met de gastheer. Hij verzorgt het ontbijt en ook hij vertelde dat hij zich er weer op verheugde dat de gasten straks weer in de gemeenschappelijke ruimte konden ontbijten.

Het ontbijt was uitgebreid en erg lekker. Vers brood, croissantjes, gekookt eitje, yoghurt waar je fruit en muesli in kon doen en een ruime keus aan beleg. Gisteren hadden we aan de gastvrouw doorgegeven of we koffie of thee wilden bij het ontbijt. Wij zijn koffiedrinkers, dus het werd koffie.

Na het ontbijt hebben we de laatste spullen gepakt en hebben we voor vertrek nog even met de gastheer en gastvrouw gepraat.

Deze B&B is een aanrader. Wij voelden ons echt eventjes weg. Heerlijk!

Zie: Het Leeuwterveld 

Overnachten op hoogte

Afgelopen weekend vierden we onze 23-jarige trouwdag en hadden een overnachting geboekt in een voormalige watertoren in Nes (bij Akkrum in Friesland). Deze watertoren is tot hotel verbouwd en heeft twee kamers.

Vanaf 15.00 uur konden we in onze kamer terecht en we vertrokken daarom op tijd, zodat we er rond die tijd zouden zijn. Om zo lang mogelijk te genieten van het uitzicht. Onderweg naar onze overnachtingsplek heb ik de kwalificatie voor de Formule 1 via mijn tablet gevolgd.

De watertoren ligt net buiten de bebouwde kom. We waren er rond 5 over 3 (en ja, de kwalificatie was toen net afgelopen). 

We hebben zoveel mogelijk bagage meegenomen. Je gaat bijna helemaal met de lift naar boven, maar het laatste stukje bestaat wel uit trappen. Voor degenen onder ons met hoogtevrees: je kijkt niet naar beneden de diepte in en de traptreden zijn van witgelakt hout.

Uiteindelijk kwamen we bij twee deuren. De ene deur gaf toegang tot kamer 'Aqua' en de andere tot 'Turrem'. Wij hadden deze laatste geboekt omdat je dan over de weilanden uitkeek.

Eenmaal binnen viel de industriële inrichting van de kamer op. Het paste wat uitstraling betreft heel goed bij de functie die het gebouw ooit heeft gehad. En dan het uitzicht: ja, dat was geweldig!

Je had vanuit bijna alle ramen een prachtig uitzicht. Sommige ramen hadden melkglas, om te voorkomen dat je bij mensen in huis keek. 

Daarna volgde een inspectie van de ruimte. Alles zag er netjes uit en ik vond het best een luxe accommodatie. In de koelkast waren allerlei drankjes neergezet (een minibar) en we hadden ook ontbijt erbij geboekt. In het weekend staat dit klaar in de koelkast, door de weeks wordt het voor je in de lift gezet en moet je het daar uit ophalen (las ik).

Via de trap naar boven kom je bij het slaapgedeelte. Daar staat een breed tweepersoons bed. De industriële stijl was hier ook doorgevoerd.

Omdat de ruimte zo groot en hoog is, kun je met een afstandsbediening de verlichting regelen. 

Het tweepersoonsbed is extra breed en ligt prima. Ook hier ligt dezelfde afstandsbediening voor de verlichting. Best handig dat je dat vanuit bed kunt regelen.

Joeri had een verrekijker meegenomen, maar de ramen waren wat hoger dan we hadden verwacht en het statief was maar net hoog genoeg! 

In de badkamer staat een tweepersoonsbad, is een stortdouche en ook het toilet. Ik vond het allemaal mooi ingericht. In het zitgedeelte beneden lagen twee zachte fleecedekens klaar, want het duurt best lang voordat de hoge ruimte voldoende verwarmd is. Ik was in ieder geval wel erg blij met een deken!

Een voordeel van zo'n hoge ruimte is dat je er wel een grote lamp kunt ophangen en dat is hier dus

ook gedaan. Maar het pas er gewoon bij.

We hadden eten vanaf huis mee genomen en hebben lekker gerelaxed. Heerlijk! 's Avonds kreeg ik spontaan een berichtje van een jeugdvriendin. Ze bleek met haar gezin 'om de hoek' bij de watertoren te wonen en nodigde ons uit om zondag, nadat we de kamer uit waren, even een kopje koffie te komen drinken. Dat leek ons wel leuk! Het is erg lang geleden dat zij en ik elkaar gesproken hebben.

De volgende dag was het eerst erg mistig en kon je niet zoveel zien, maar algauw trok de mist weg om plaats te maken voor de zon. We hebben lekker op ons gemakje ontbeten. En wat was dit goed verzorgd, zeg! Het was meer dan voldoende en veel keus. We hadden 's middags pas weer trek toen we alweer thuis waren.

We hebben het erg naar de zin gehad, maar als ik toch een minpuntje moet noemen: de tweepersoonsbank is wel erg smal en ook vrij laag. We misten een luie stoel erbij.

De mist was hier net bezig op te trekken. Wat ik ook wel grappig vond, was dat je langsvliegende vogels nu eens een keer van de bovenkant bekijkt!  

Al met al echt een leuke plek om een keertje te overnachten. 

Meer weten? Kijk op Watertoren Nes

Bij mijn jeugdvriendin was het trouwens erg gezellig, we waren nog lang niet uitgepraat toen we vertrokken.

Maar we moesten nog een stukje rijden voor we thuis waren en onze kat wilde ons na een nachtje weg ook wel weer zien (lees: haar ontbijt. Het blijft een kat, hè?).
    

Overnachten in een voormalig transformatorhuisje

Wij proberen om regelmatig even samen een nachtje weg te gaan, gewoon voor de verandering van omgeving en natuurlijk vooral omdat het leuk is. We kijken echter wel naar bijzondere plekjes om te overnachten. Ook afgelopen weekend is dat weer gelukt. Joeri had via airbnb een overnachting in een voormalig transformatorhuisje geboekt. Dit huisje is sinds begin dit jaar te boeken voor overnachtingen.

Het huisje ligt in Wirdum (Friesland), net buiten de bebouwde kom, dus je bent verzekerd van weidse uitzichten. Op de dag dat wij die kant uit reden stond er een stevige wind. 

Joeri had afgesproken dat we naar de eigenaar zouden bellen als we halverwege de route waren, dus dat hebben we gedaan. Hij stond ons al netjes op te wachten en ging ons voor naar het huisje waar we uitleg kregen.

We waren aangenaam verrast door de hoeveelheid ruimte in het huisje, echt, dat hadden we niet verwacht. De eigenaar heeft alles helemaal zelf verbouwd en alles ook zelf afgewerkt. Om wat meer ruimte te creeëren heeft hij met erkers gewerkt.

Een verplaatsbare trap leidt naar een vide waarop een ruim tweepersoonsbed staat en door het hele huisje heen zie je hangplanten. Dit geeft het nog wat extra sfeer. Op de tafel een vaas met gele rozen en een fruitmand met appels. Het zag er echt gezellig uit. En de harde wind en striemende regen gaf het nog wat extra sfeer zal ik maar zeggen.

Nadat de eigenaar ons een fijn verblijf wenste, zijn we op verkenning gegaan. In één van de erkers was een zithoek gemaakt, in een andere de badkamer en in de derde de keuken. We zijn met een kop koffie op de bank gaan zitten en genoten van de jagende wolken en gierende wind om het huisje. (af en toe waaide er een vogel langs)

's Avonds hebben we de meegebrachte pizza's in het oventje gebakken en na het eten gelezen en tv gekeken. De wind was inmiddels toegenomen, maar dat had wel iets.

Je kunt in deze ruimte prima enkele dagen doorbrengen. Wij hebben er in ieder geval met plezier overnacht.

De volgende dag moesten we vóór 11 uur het huisje uit. Rustig de spullen weer pakken, afwasje doen en een beetje vegen.
Misschien komen we nog eens terug.

Volgende maand gaan we ook op een speciale plek overnachten, maar dat lezen jullie tegen die tijd wel weer.

Complimentendag

Ik weet het, dat was afgelopen maandag 1 maart al, maar ik wilde er toch nog iets over schrijven. Vorige week kreeg ik van onze manager de vraag of ik een lijst wilde maken van de collega's met hun voornamen op alfabetische volgorde. Dat wilde ik wel doen. Hij zou me een e-mail sturen waar ik de lijst aan toe moest voegen. Die e-mail zou ik dan op mijn beurt - mét namenlijst - rondsturen in het team. Het was de bedoeling dat iedereen vóór maandag zijn of haar complimenten had gestuurd. Wat een leuk idee!

Niks is voor ons blijkbaar zo moeilijk als iemand een complimentje geven en - nog moeilijker - die ontvangen. Als we een compliment krijgen zijn we algauw geneigd om deze weg te wimpelen met dooddoeners als 'ach joh, zo moeilijk was het niet', of 'het stelde toch niet zoveel voor wat ik gedaan heb?' Je kent ze wel (en maak jij je daar ook 'schuldig' aan?).

Wat was nu het idee? Op basis van de namenlijst moest je de twee collega's die boven jou staan en de twee collega's die onder jou staan een gemeend complimentje geven per e-mail. Je hoefde je complimentje niet toe te lichten. De collega aan wie jij je complimentje stuurde mocht daar dan een reactie op geven. Ik vroeg onze manager of hij er zelf ook tussen moest staan. Hij zei van niet. "Ik geef namelijk iedereen van het team afzonderlijk een complimentje."

En wat doen de collega's dan die onder- of bovenaan staan? De collega's bovenaan de lijst stuurden een complimentje naar de onderste collega's op de lijst (en andersom als je onderaan stond).

Ik moet zeggen dat ik wel even moest nadenken wat voor compliment ik mijn collega's zou gaan geven. Maar juist door daar even tijd voor te nemen werden de complimenten goed doordacht.  Even de tijd nemen om aan je collega te denken en aan wat voor compliment je wil geven maakt het meteen ook gemeend. Tenminste, dat is mijn ervaring.

En wat was het leuk om een reactie te ontvangen van je collega's op jouw uitgedeelde compliment! Net zo leuk als zelf een complimentje ontvangen. Ik heb de complimenten met een grote grijns op mijn gezicht gelezen. (en ik weet wel zeker dat dat voor iedereen gold)

Onze manager wilde graag dat we hier afgelopen dinsdag tijdens onze daily op terug zouden komen. Je hoefde niet te zeggen van wie je een compliment had ontvangen en wat daar de inhoud van was. Hij wilde wel graag weten hoe wij dit hadden ervaren.

Eén van de collega's was vorige week vrij en zij was aangenaam verrast door wat ze maandag in haar mailbox aantrof. Zonder uitzondering had iedere collega het heel leuk gevonden om complimenten uit te delen, maar ook om die te ontvangen. Onze manager had op zijn beurt ook aardig wat complimenten ontvangen en dat waardeerde hij erg.

Een andere collega merkte (terecht overigens) tijdens die daily op waarom we maar 1 keer per jaar stilstaan bij elkaar complimenten geven. Dat kan het hele jaar door gewoon! Iedereen was het daar over eens, dus wij proberen om elkaar nu af en toe een compliment te geven.

En jij, ga jij nu ook vaker iemand een complimentje geven?

Zien wat er wél is

Tijdens mijn lunchpauze las ik een artikel in de Flow (daar heb ik een abonnement op) over het zien van dingen die er wél zijn. Iets wat voor sommige mensen in deze rare tijd vaak een hele opgave is. Voor de een is dit makkelijker dan de ander.

Ik probeer altijd positief te blijven, iets wat me over het algemeen wel lukt. Maar ook ik heb mijn ups en downs. Vooral als het weer vreselijk onrustig is op social media en de voor- en tegenstanders van alles wat met corona te maken heeft elkaar weer verbaal de pan in hakken. Niet naar elkaar luisteren, niet open wensen te staan voor andere meningen. Van beide kanten hoor. Iedereen heeft intussen een kort lontje lijkt het wel. Ik mijd zoveel mogelijk artikelen en reacties die daar betrekking op hebben, want het kost me heel veel energie.

Vrijdag na werktijd ging ik (eindelijk) weer even lekker wandelen. Ik ben geen held met sneeuw en gladheid, dus ik ben tijdens de sneeuw alleen buiten in de tuin geweest om de vogels te voeren. Daarom was ik ook wel erg toe aan een blokje om. Ik had de hele week last van onrust over alle boosheid op social media en ik hoopte dan ook dat ik met wandelen mijn hoofd weer wat rustiger kreeg.

Ik loop eigenlijk min of meer een vaste route en nu kwam ik zomaar een heleboel sneeuwklokjes tegen tijdens mijn wandeling! Hele pollen bij elkaar langs het pad waar ik liep. 

Terwijl ik foto's aan het maken was, stapte er een voor mij onbekende vrouw van haar fiets. "O, wat mooi die sneeuwklokjes!" zei ze. "Als jij daar niet had gestaan foto's te maken had ik ze waarschijnlijk niet eens gezien." En we raakten even aan de praat. Dat valt me nu wel op. Mensen maken wat sneller een praatje met elkaar. Een positieve ontwikkeling wat mij betreft.

De mevrouw vertelde dat zij altijd probeerde te genieten van de kleine dingen in het leven en zo'n mooie pol sneeuwklokjes viel daar ook onder. Ik herkende dat wel. Zeker toen een windvlaag ervoor zorgde dat de klokjes even 'klingelden' in de wind.

Vlak daarnaast stond een polletje met krokussen. Ook die hebben we bewonderd (en in mijn geval gefotografeerd). Na het gesprek voelde ik me meteen een stuk beter en vervolgde ik mijn weg. Het was al duidelijk te voelen dat er zachter weer aankwam.

We wonen vlakbij een bos, maar bosje is hier beter op zijn plaats. Het is namelijk niet erg groot, maar groot genoeg om je lekker in de natuur te voelen. De vogels deden al heel erg hun best en ik voelde langzaam de onrust in mijn hoofd afnemen. Ik ken dit bos erg goed, want normaal gesproken lopen we hier ook met onze ruiters van manege 't Hoefijzer. Voor hen is dat echt een buitenritje. Door het bos liggen wel verschillende ruiterpaden, maar dat is voor het grootste deel van onze ruiters niet begaanbaar. Zeker niet als er drie vrijwilligers bij een ruiter lopen (eentje die het paard vasthoudt en een aan weerskanten van de ruiter), dan is een ruiterpad niet breed genoeg. We mogen daarom met toestemming van de gemeente de verharde paden gebruiken.

Onderweg zag ik nog meer sneeuwklokjes met hier en daar ook een verdwaalde krokus. Het voorjaar begint! Je leest zoveel over de goede invloed van de natuur op ons gemoed, nou dat klopt echt. Ik was helemaal tot rust gekomen na die wandeling.

                

Winter in Nederland

Op het moment dat ik deze blog aan het schrijven ben, zie ik de sneeuw buiten rondstuiven, variërend van dikkere vlokken tot poedersneeuw. Het is lang geleden dat wij zoveel sneeuwval hebben gehad in ons landje. Dat was - zo uit mijn hoofd -  in 2010.

Tijdens mijn lunchpauze heb ik me vandaag in laarzen gestoken een weg gebaand door de sneeuw om de voederhuisjes opnieuw te vullen. Je merkt heel goed dat de vogels het zwaar hebben, want (en dat was gisteren goed te zien) er zitten de hele dag vogels in de tuin.

Ik hou niet van sneeuw en ik hou ook niet van ijs, dus ik ben op dit moment heel blij dat ik de deur niet uit hoef om naar mijn werk te gaan. Al weet ik heel goed dat er mensen zijn die dat wel moeten, omdat de aard van hun werk zich niet leent voor thuiswerken. Tegen die mensen wil ik zeggen: wees voorzichtig en petje af dat je de deur uitgaat.

Ik vind de sneeuw wel een mooi gezicht, hoor, maar vooral vanuit huis. Het geeft je uitzicht toch wel wat extra's. Ik ken mensen die helemaal opleven van dit weer: lekker naar buiten in de sneeuw en met een beetje geluk ook schaatsen op natuurijs straks. 

Onze kat (die gelukkig weer helemaal opgeknapt is) vind het maar niks, die sneeuw. Vanmorgen vroeg heeft ze een poging gedaan om door de sneeuw te lopen, maar bij iedere stap wapperde ze met één van haar poten omdat ze het koud vond en de sneeuw bleef plakken. Ze heeft het tot redelijk ver in de achtertuin gered, maar kwam daarna toch maar terug. Toen ik haar binnenliet liet ze met een duidelijke 'mauw'  weten dat ze het er niet mee eens was, met die sneeuw. Brrr. Madame de diva.

Dit is meer haar ding: lekker boven de verwarming naar de vogels in de tuin loeren. En veel slapen natuurlijk.

Waar ik met dit weer wel heel enthousiast over word, is fotograferen. Zo heb ik gisteren en vandaag tussen de middag, veel foto's gemaakt van vogels in de tuin. En dit telt meteen weer mee voor het tuintellingproject waar ik al een paar jaar aan deelneem. (Tuintelling) Want ik probeer zoveel mogelijk vogels te noteren die de tuin komen bezoeken.

Zaterdagmiddag heb ik al zoveel mogelijk het vogelvoer bijgevuld vanwege de te verwachten sneeuwval en het heeft hier gisteren ook echt de hele dag gesneeuwd. Het sneeuwt nu bijna ook al de hele dag.

Volgens de weersvoorspelling stopt het vanavond ergens met sneeuwen, maar wordt het daarna vooral in de nachten wel een stuk kouder. Dus maar zorgen dat het vogelvoer bijgevuld blijft!

Voor de liefhebbers van dit winterweer: geniet ervan en voor degene die liever bij de kachel binnen blijven: geniet van het uitzicht.

Zielig hoopje kat

Afgelopen donderdag lieten we onze kat Junior naar buiten. Toen ze weer binnen was, was ze niet lekker. Ze probeerde over te geven, maar er kwam niet echt wat uit zal ik maar zeggen.

De dag erna was ze erg lusteloos en wilde ze niet eten en niet drinken. Dat is niet goed. We hebben haar van alles aangeboden waarvan we weten dat ze het lekker vindt (catmilk, leverworst), maar ze wilde niks hebben. Junior die niks wil eten? Dat is niet normaal.

Ik heb de dierenarts gebeld, want dit vertrouwden we niet. De assistente vertelde dat ze het erg druk hadden op dit moment, maar dat er 's middags om half drie nog wel plek was. Joeri zou met onze kat naar de dierenarts gaan. Later die middag ging de telefoon: de dierenartsassistente vroeg of wij ook later konden komen, zo rond half zes, want er was een spoedgeval tussen gekomen. Dat kon wel. Junior was geen spoedgeval.

Uiteindelijk kon Joeri om tien over vijf 's middags terecht. We waren namelijk weer gebeld dat het ook wat eerder kon. Joeri vertrok om vijf uur met Junior in de reismand richting dierenarts. Het liep met de patiënt voor Junior uit, dus ze moesten nog wat langer wachten. 

Toen Joeri weer terug was vertelde hij dat de dierenarts dacht dat onze poezendame last kon hebben van het wisselen van natvoer. Het natvoer dat ze altijd van ons krijgt was tijdelijk niet leverbaar, dus we hebben naar een alternatief gezocht. Dit alternatief vond ze gelukkig wel lekker. De dierenarts had Junior twee spuitjes gegeven. Eentje om de boel te kalmeren (haar darmpjes waren onrustig) en eentje om de eetlust op te wekken. Nou, dat laatste werkte eigenlijk niet. Ook had Joeri twee pillen mee gekregen. Deze waren ook bedoeld om de eetlust op te wekken, maar we mochten de eerste pas zaterdagmiddag geven en de tweede zondagmiddag.

Zaterdag heb ik aan het einde van de morgen de dierenarts weer gebeld. Gelukkig had onze eigen dierenarts weekenddienst. Junior wilde nog steeds niet eten en drinken. Ze had wat aan de catmilk gelikt, maar dat was het ook wel. Ik vroeg de dierenarts hoe lang een kat zonder eten kan en dat is 24 uur. Daar 'zat' ze al bijna op. De dierenarts gaf aan dat we haar met dwang moesten voeren en als dat niet lukte moest ik weer bellen, want dan moesten we terugkomen. Ze dacht nu aan een virusje. Ik had haar verteld dat Junior al een dag of vijf het nieuwe voer at. Dat was dus niet het probeem, want een kat reageert meestal binnen een dag op nieuw eten door over te geven of diarree.

Ik sprak af dat we eerst dwangvoeding gingen proberen. Joeri had vrijdag ook twee blikjes met krachtvoer mee gekregen. Een spuitje hadden we zelf nog wel. Dus zo geschiedde: Joeri pakte onze kat in in een grote handdoek en ik hield haar daarna vast zodat hij voer in haar bekje kon spuiten. Dit hebben we zaterdag twee keer gedaan en beide keren slikte ze het eten gelukkig door (maar ze was wel erg boos). Ze heeft bijna de hele dag timide in de vensterbank gelegen. Er zat niet veel leven in.

Zondagmorgen kwam ze ons wakker maken. Iets wat ze altijd doet als ze eten wil, dus dat was op zich een goed teken. Joeri gaf haar daarom wat te eten. Ze dook enthousiast op het voer af, likte er een keer aan, maar ging niet eten. Dus we hebben haar weer met dwang gevoerd. Nu stond ze het beter toe en ze leek zich daarna ook wel wat beter te voelen. We hebben haar gisteren nog een keer of twee onder dwang gevoerd en eigenlijk hoopten we dat ze vandaag zelf wat zou gaan eten. Zo niet, dan moesten we de dierenarts maar weer bellen.

Vanmorgen kwam ze mij halen voor haar ontbijt. (Ze hoort mijn wekker en komt dan naar boven) Ik gaf haar wat van het natvoer dat we als vervanging van het vertrouwde voer hadden gekocht. Maar daar was ze niet enthousiast over. Ze bleef me afwachtend aankijken: of ik echt niet wat anders te eten had?

Ik herinnerde me dat ik nog een zakje met ander voer had. Dat had ik ooit gekocht om een periode tussen het leveren van ons vertrouwde kattenvoer te kunnen overbruggen (ik bestel online). En dat ging er beter in. Gelukkig maar! Ik had haar expres niet te veel gegeven. Ze at het - met tussenpozen - bijna helemaal op. Toen ik later vanmorgen naar beneden ging om nog een kop koffie te halen, heb ik haar weer wat gegeven. Dat werd ook gegeten. Catmilk dronk ze gisteren al wel wat meer. Aan het einde van de morgen heeft Joeri haar de rest van het zakje gegeven en daar at ze ook van. Ze eet nu dus gelukkig weer uit zichzelf. Ik zal niet zeggen dat ze er al weer helemaal is, maar wel bijna. Gelukkig maar.

Het is niet fijn als je huisdier ziek is en zich duidelijk niet lekker voelt. 

Inmiddels is het vertrouwde natvoer weer leverbaar. Ik heb het meteen besteld..

Nachtje weg

In deze gekke tijd kun je je beperkt voelen door wat allemaal niet kan, maar je kunt ook kijken naar wat er allemaal nog wel kan. Geloof me, daar wordt je vrolijker van en helpt je je beter te voelen. Ons helpt het in ieder geval wel.

Wij boeken af en toe een nachtje een B&B of een appartementje ergens anders. Als je thuis bent, verval je toch in je gewoontes en de dingen die je doet op een dag naast het werk en voor je het weet is er weer een week om. 

Daarom proberen wij er af en toe eventjes tussenuit te gaan. Zo zijn we het weekend van 9 januari naar Harlingen gereden voor een nachtje in het Dakhuis in het centrum van de stad. Het Dakhuis is de voormalige machinekamer van pakhuis 't Kalf en deze kamer is verbouwd tot een luxe appartement met twee balkons en een super uitzicht! Het appartement is geschikt voor 2 personen.

Bij aankomst was het einde van de middag en het was een heldere dag. Dat kwam mooi uit, want zo konden we genieten van de zonsonderdag en zagen we in de verte Vlieland en Terschelling liggen. Ik kan mij zo voorstellen dat je in het voorjaar en de zomer heerlijk op één van beide balkons kunt zitten genieten van het uitzicht, maar dat is in januari nog niet echt een optie. Het waaide behoorlijk, dus op het balkon was het fris op die hoogte, maar van het uitzicht genieten kon natuurlijk wel.

De zon begon net onder te gaan en vanaf de bovenste verdieping had je daar een mooi uitzicht op.
Het appartement bestaat uit twee verdiepingen: op de eerste etage vind je de badkamer en het toilet en een ruime goed voorziene keuken en eettafel met twee stoelen. Daarna neem je de trap naar de zit- en slaapkamer. Wij vonden de trap wel een beetje spannend moet ik zeggen, maar we hebben ons er mee gered. Maar het uitzicht maakte dat weer goed!

Tip voor in de keuken: zorg dat je weet hoe een Krups nespresso apparaat werkt (wij kwamen daar niet helemaal uit).

Wij hadden geen avondeten meegenomen, dus hebben we bij de Chinees een maaltijd besteld en deze later afgehaald. Die maaltijd smaakte prima en was veel te veel voor ons tweetjes, dus hebben we wat over was naar huis meegenomen. Ik hou niet van eten weggooien.

's Avonds was het uitzicht nog steeds geweldig, met alle verlichting die in de masten van de boten hing, dat maakt zo'n januariavond toch wat vrolijker. Er ligt een gastenboek (en daar ben ik dol op), dus die ben ik gaan lezen. We hadden allebei onze e-reader meegenomen en hebben fijn zitten lezen.

Het bed ligt trouwens heerlijk en vanaf het bed heb je nog steeds een mooi uitzicht over Harlingen. We hebben ons prima vermaakt, al is 1 nachtje wel wat kort (onze kat wil toch wel graag haar ontbijt hebben na een nachtje alleen).

Misschien dat we later in het jaar, als het weer wat warmer is en langer licht 's avonds, weer een nachtje boeken. Kunnen we op het balkon genieten van het uitzicht.