Zien wat er wél is

Tijdens mijn lunchpauze las ik een artikel in de Flow (daar heb ik een abonnement op) over het zien van dingen die er wél zijn. Iets wat voor sommige mensen in deze rare tijd vaak een hele opgave is. Voor de een is dit makkelijker dan de ander.

Ik probeer altijd positief te blijven, iets wat me over het algemeen wel lukt. Maar ook ik heb mijn ups en downs. Vooral als het weer vreselijk onrustig is op social media en de voor- en tegenstanders van alles wat met corona te maken heeft elkaar weer verbaal de pan in hakken. Niet naar elkaar luisteren, niet open wensen te staan voor andere meningen. Van beide kanten hoor. Iedereen heeft intussen een kort lontje lijkt het wel. Ik mijd zoveel mogelijk artikelen en reacties die daar betrekking op hebben, want het kost me heel veel energie.

Vrijdag na werktijd ging ik (eindelijk) weer even lekker wandelen. Ik ben geen held met sneeuw en gladheid, dus ik ben tijdens de sneeuw alleen buiten in de tuin geweest om de vogels te voeren. Daarom was ik ook wel erg toe aan een blokje om. Ik had de hele week last van onrust over alle boosheid op social media en ik hoopte dan ook dat ik met wandelen mijn hoofd weer wat rustiger kreeg.

Ik loop eigenlijk min of meer een vaste route en nu kwam ik zomaar een heleboel sneeuwklokjes tegen tijdens mijn wandeling! Hele pollen bij elkaar langs het pad waar ik liep. 

Terwijl ik foto's aan het maken was, stapte er een voor mij onbekende vrouw van haar fiets. "O, wat mooi die sneeuwklokjes!" zei ze. "Als jij daar niet had gestaan foto's te maken had ik ze waarschijnlijk niet eens gezien." En we raakten even aan de praat. Dat valt me nu wel op. Mensen maken wat sneller een praatje met elkaar. Een positieve ontwikkeling wat mij betreft.

De mevrouw vertelde dat zij altijd probeerde te genieten van de kleine dingen in het leven en zo'n mooie pol sneeuwklokjes viel daar ook onder. Ik herkende dat wel. Zeker toen een windvlaag ervoor zorgde dat de klokjes even 'klingelden' in de wind.

Vlak daarnaast stond een polletje met krokussen. Ook die hebben we bewonderd (en in mijn geval gefotografeerd). Na het gesprek voelde ik me meteen een stuk beter en vervolgde ik mijn weg. Het was al duidelijk te voelen dat er zachter weer aankwam.

We wonen vlakbij een bos, maar bosje is hier beter op zijn plaats. Het is namelijk niet erg groot, maar groot genoeg om je lekker in de natuur te voelen. De vogels deden al heel erg hun best en ik voelde langzaam de onrust in mijn hoofd afnemen. Ik ken dit bos erg goed, want normaal gesproken lopen we hier ook met onze ruiters van manege 't Hoefijzer. Voor hen is dat echt een buitenritje. Door het bos liggen wel verschillende ruiterpaden, maar dat is voor het grootste deel van onze ruiters niet begaanbaar. Zeker niet als er drie vrijwilligers bij een ruiter lopen (eentje die het paard vasthoudt en een aan weerskanten van de ruiter), dan is een ruiterpad niet breed genoeg. We mogen daarom met toestemming van de gemeente de verharde paden gebruiken.

Onderweg zag ik nog meer sneeuwklokjes met hier en daar ook een verdwaalde krokus. Het voorjaar begint! Je leest zoveel over de goede invloed van de natuur op ons gemoed, nou dat klopt echt. Ik was helemaal tot rust gekomen na die wandeling.