Tweede Kerstdag - Feest van het licht of tweede vreetdag?

De kerstdagen zitten er alweer bijna op. Terwijl ik dit zit te schrijven staat de radio aan voor de Top 2000, mijn favoriete muziekmoment van het jaar. Gisteren is Radio 2 begonnen met uitzenden. Luisterend naar de radio passeren enkele juweeltjes de revue. Sommige ken ik totaal niet en andere liedjes hoor je eigenlijk alleen tijdens de Top 2000.

Op het gasfornuis suddert een rollade. Joeri is de kok vanavond. We zijn niet zo van het uitgebreid eten met kerst. Natuurlijk hebben we wel wat lekkere dingetjes in huis (chocoladekerstkransjes bijvoorbeeld), maar verder geen dingen die we normaal ook niet zouden eten.

Wat dat betreft kijk ik mij ieder jaar weer de ogen uit het hoofd als ik rond de feestdagen mijn boodschappen haal in de supermarkten. Allerlei luxe vleesproducten liggen in de schappen, maar ook speciale groenten die je normaal eigenlijk niet ziet. Ik heb hier altijd gemengde gevoelens over, dat geef ik meteen toe. En dan heb ik het niet over hoe iets bereid moet worden, want daarvoor kun je terecht op internet of op 24 Kitchen of iets dergelijks. Wat mij stoort is de hoeveelheid en de luxe van de producten die er liggen.Verse aardbeien in de winter? Geen probleem, dat regelen de supermarkten wel.

Ooit was er een tijd dat de mens leefde met de seizoenen en dat er gewoon geen aardbeien waren in de winter. Aardbeien heten niet voor niets zomerkoninkjes. De mens moest vet eten om de winter een beetje goed door te kunnen komen, daarom werden er veel koolhydraten en vetrijke maaltijden gegeten. Die tijd ligt achter ons. We kunnen hier in Nederland te kust en te keur gaan voor wat betreft er op tafel moet komen te staan met de kerstdagen. Helaas heeft ons lichaam in de winter nog steeds zin in vet en koolhydraatrijk eten, daar spelen supermarkten handig op in. Zij willen natuurlijk ook een goede omzet draaien. Je kunt er dan ook op wachten dat begin januari de folders weer vol staan met dieetproducten en dat sportscholen reclame maken voor het kwijtraken van de 'kerstkilootjes'.

Maar wat als je je niet eens een stukje kip kunt veroorloven met de kerstdagen? Als er gewoon geen geld is voor chocolade kerstkransjes? In deze tijd van het jaar is iedereen ineens vol van de kerstgedachte en daar is niks mis mee, het is goed om je te realiseren dat er mensen zijn die het minder hebben en dat je daar best was extra's voor kunt doen. Maar waarom alleen tijdens de kerstdagen? Ik wil hiermee niet de mensen voor het hoofd stoten die het hele jaar door daar druk mee zijn, want die mensen zijn er ook. Het is bij mij een gevoel dat ieder jaar weer terugkomt. Het gevoel dat het toch wel ongelijk verdeeld is in de wereld.

Ik probeer zelf mijn bijdrage te leveren door te helpen met inzamelacties van bijvoorbeeld de voedselbank. Een paar weken geleden stonden daar mensen voor in de supermarkt. En ik zag dat eigenlijk iedereen die er voor de boodschappen kwam wel wat extra kocht voor de voedselbank. Dat geeft me een goed gevoel, niet om mijn geweten te sussen, want dat lukt toch niet, maar het feit dat er meer mensen iets bijdragen voor de voedselbank. Zo zijn er ook regelmatig inzamelacties voor bijvoorbeeld Roemenië. Je krijgt dan een briefje met boodschappen die je kunt aanschaffen. Ik doe daar altijd aan mee. Zelf ben ik geen type dat op de barricaden stapt, of achter het stuur gaat zitten van een voedseltransport naar Roemenië, daarom probeer ik op deze manier een bijdrage te leveren.

Fijne dagen voor iedereen en de beste wensen voor het nieuwe jaar

Het roer om

Dit is een vervolg op mijn vorige blog over veranderingen. Inmiddels weet ik dat ik niet geplaatst ben op de functie waar ik een gesprek voor heb gehad. Dat was een functie bij klantcontact in combinatie met coaching. Vooral dat laatste trok me eigenlijk aan. Het jammere is alleen dat er nergens informatie te vinden was over wat dat coaching nu precies inhield, dus kon ik me alleen een beeld vormen bij wat ik van coaching weet. Wel, dat beeld klopte dus niet. Het onderdeel coaching was veel zakelijker dan dat ik in gedachten had.
Ik heb dezelfde dag dat ik het te horen had gekregen contact opgenomen met degene met wie ik een gesprek heb gehad om te vragen waarom ik het niet geworden ben. Hij vertelde me onder andere over dat andere beeld van coaching, maar ook dat ik op dit moment nog niet genoeg ervaring heb voor een dergelijke functie. Men zag mij dit in de toekomst wel doen, alleen nu nog niet. Qua werk- en denkniveau had het makkelijk gekund en dat was wel prettig om te horen.

De bedoeling was dat iedereen vorige week via haar of zijn manager te horen zou krijgen waar men binnen de nieuwe organisatie geplaatst was. Ik hoop dat dit ook echt gebeurd is, want wij hebben afgelopen zaterdag allemaal (wij ambtenaren dan) een brief op de mat gekregen met het voorgenomen plaatsingsbesluit.
Als je nog niet wist waar je voorlopig geplaatst was, dan zag je dat dus in deze brief. Ik hoop alleen niet dat deze brief voor sommige van mijn collega's een onaangename inhoud had...maar eerlijk gezegd ben ik bang dat dat wel gebeurd is.

Als wat ben ik nu -voorlopig- geplaatst? Als medewerker klantcontact. En wat houdt dit in? Telefoon aannemen, vragen beantwoorden en vragen registreren. Het is dus een mooi woord voor callcenter. In de functieomschrijving die ik heb opgevraagd staat dat HBO werk- en denkniveau vereist is voor deze functie. Dus tegenwoordig moet je blijkbaar dit niveau hebben om telefoniste te zijn. Er staat nog veel meer in de omschrijving waarvan ik me afvraag of dat waargemaakt gaat worden. Ik heb er verschillende collega's over gesproken en ze zeggen allemaal dat het om telefoon aannemen gaat. Nou, als ik dat de rest van mijn werkzame leven moet gaan doen...
Het is een 'voorlopige' plaatsing. Dat betekent dat je ertegen in bezwaar kunt gaat en dat is dus ook wat ik van plan ben te gaan doen. Ik ben hier gewoon geplaatst, maar had deze functie in mijn belangstellingsregistratie helemaal niet aangegeven. Iedereen die me vraagt waar ik geplaatst ben, reageert hetzelfde: Jij? Maar dat is helemaal niks voor jou! Nu weet ik wel dat ik blij moet zijn dat er voor mij een plekje is in de nieuwe organisatie en dat ik blij moet zijn dat ik werk heb, maar zo voelt dat momenteel echt even niet.

Joeri zegt: "Als jij daar een week hebt gezeten, dan ben je al gillend gek." Ik denk dat dat klopt. Ik zit dan 32 uur per week telefoontjes aan te nemen van externe klanten, van half 9 tot 5 volgens een strak schema. Terwijl ik gewend ben mijn taken en werkzaamheden zelf in te delen. Vandaag is de nieuwe manager klantcontact in mijn vestiging geweest om te praten met de niet-ambtenaren die daar nu zitten en telefoon aannemen. Het is de bedoeling dat er ook met mij gepraat wordt, dus ik hoop dat dit vóór 14 december gaat gebeuren, want dat is de uiterste datum dat je in bezwaar kunt gaan tegen je voorlopige plaatsing. Hopelijk klopt het beeld dat ik nu van deze functie heb niet, maar dat zal ik moet afwachten.

In februari volgend jaar mogen er weer gewone vacatures worden uitgegeven en dat duurt nog even. Daar ga ik me in ieder geval op richten. En misschien kan het ook geen kwaad om eens serieuzer aan de slag te gaan met voor mezelf beginnen en rond te kijken naar andere vacatures buiten mijn huidige werkgever.

De ene verandering legt altijd de grondslag voor de verandering die erop volgt
~Machiavelli

Veranderingen op til

Er komt een periode van veranderingen aan: grote en minder grote. de grootste verandering betreft mijn werk. Allereerst gaan we per 1 januari 2014 weer fuseren en worden in zijn totaliteit nog groter dan ons kerndepartement (het ministerie van Economische Zaken). Daar hoort natuurlijk ook een nieuwe naam bij. Deze is intern al bekend gemaakt, maar voor zover ik weet moet de naam nog goed worden gekeurd door de Tweede Kamer. Hoewel de nieuwe naam al in diverse media ter sprake is gebracht.

Een paar weken geleden is de nieuwe naam al in onze verschillende vestigingen bekend gemaakt en bij de bekendmaking werd gezegd dat wij - de medewerkers - officieel nog niet de nieuwe naam kenbaar mochten maken aan de buitenwereld. Dit had weer te maken met een onverwachte vertraging in het traject. En wat gebeurt er? Een aantal collega's kon het niet laten en gooide de nieuwe naam via social media de buitenwereld in. Ze zijn hier later op aangesproken heb ik gehoord.

Volgende verandering betreft mijn toekomstige baan binnen mijn huidige bedrijf. 5 november jongstleden heb ik een gesprek gehad over een mogelijke functie waarin ik mijn interesse had aangegeven middels een belangstellingsregistratie. Als functievolger was de kans niet heel groot dat ik werd uitgenodigd voor een gesprek, maar dat is tot mijn verrassing wel gebeurd. Het zou dus kunnen dat er geen belangstelling was vanuit de hoek van niet-functievolgers. Wat dit allemaal inhoudt, heb ik in een vorig blog geschreven.

Er zijn veel gesprekken gevoerd de afgelopen weken en volgende week krijgen we allemaal bericht over de uitkomst. Daarom ga ik nu ook niet schrijven om wat voor functie het gaat. Blijft het nog een beetje een verrassing. Maar mocht het zo zijn dat ik geschikt bevonden ben, dan is het iets heel anders als dat ik jaren (16 jaar om precies te zijn) heb gedaan. Wordt er toch iemand anders uitgekozen, dan heb ik nog wat anders achter de hand. Over luxe gesproken...mijn manager en andere collega's hebben me meermalen verteld dat ik met mijn achtergrond, opleiding, kennis en werkervaring bijna alle kanten uit kan binnen het bedrijf. Ik besef heel goed dat dit niet voor iedereen geldt. Maar een beetje spannend vind ik het wel allemaal. Gelukkig niet in die zin dat ik er wakker van lig.

(Als je niet zo goed Engels spreekt, hier staat: Wees niet bang voor verandering. Misschien verlies je iets dat goed is, maar win je iets dat beter is. )

Herfst

Ik hou van de herfst. Van de kleuren, de geuren, de lichtval en 's morgens al mist. Onze tuin hangt vol met spinnenwebben die 's morgens in de mist schitteren van de kleine druppels dauw, net diamantjes.

De herfstasters beginnen volop in bloei te komen en weer andere planten sterven al langzaam af. Appels, peren en noten worden geoogst. De herfst is voor mij het seizoen van dankbaarheid, misschien dat ik het daarom zo'n fijn seizoen vind.

Als kind vond ik het al heerlijk om kastanjes, eikels en mooie bladeren en takken te zoeken in het bos (nu nog steeds trouwens). Wij gingen als gezin op zondag vaak naar het bos: even wandelen en ons verwonderen over de schoonheid en de geuren van het bos. Dat is altijd gebleven, die verwondering. Mijn vader liep dan standaard vooraan, gevolgd door mijn moeder. Ik liep altijd achteraan omdat ik de dingen goed wilde bekijken.



Helemaal favoriet zijn paddenstoelen. Als kind wist ik best dat er geen kabouters in wonen, maar gewoon het idee, dat vond ik zó leuk! Ik zag dan in gedachten al zo'n minihuisje in een paddenstoel (en die ging ik dan natuurlijk ook met mijn fantasie inrichten). Heerlijk! Ik ben altijd dol geweest op sprookjes en ik associeer herfst dan ook met sprookjes. Geen idee waarom dat is eigenlijk..

Dat zijn dan uiteraard dit soort paddenstoelen

Als het vroeger -toen we in Eesergroen woonden- flink stormde, dan kroop ik lekker weg onder de dekens. Mijn moeder vertelde me later dat zij het nooit zo leuk vond, die stormen op het platteland. Vooral wanneer mijn vader nachtdienst had. Op het platteland lijkt het ook harder te waaien dan in een stad, maar ook nu, wanneer het stormt en regent, vind ik het nog heerlijk om onder mijn dekbed weg te kruipen. Op zulke dagen vind ik het jammer dat wij geen open haard hebben...

Koeien in de ochtendmist

Participatiemaatschappij - of maatschappelijke borderline?

Gisteren werd de Troonrede voorgelezen, voor het eerst door de koning. Wat iedereen al wist, werd nog eens bevestigd: mensen, we zijn er nog niet, het gaat eerst nog slechter worden. In gedachten zag ik al allerlei pagina's of andere kreten langskomen op social media. En inderdaad, via Facebook kwam mij vanavond een pagina onder ogen over dat 'Nederland er schoon genoeg van heeft'. De bedenkers van dit soort pagina's willen een statement maken dat ze er genoeg van hebben hoe het nu gaat in Nederland en dat ze helemaal klaar zijn met het huidige kabinet. Je moet dan lid worden van zo'n pagina en die delen onder je vrienden. Maar wat willen ze nou eigenlijk bereiken? Dat we een andere regering krijgen? Ongetwijfeld.

Helaas hebben ze niet nagedacht over een alternatief. Gaat een volgend kabinet ons echt terugbrengen naar het veilige vangnet van de sociale verzorgingsstaat? Ik geloof er niks van. Want dat kan niet meer. De maatschappij is de laatste decennia doorgeschoten in wat mogelijk was: bomen groeiden de hemel in, banken verstrekten met graagte leningen voor huizen en startende bedrijfjes, het kon niet op.
Wij zijn gewend geraakt - of misschien is 'verwend' hier een betere omschrijving - dat alles voor ons geregeld wordt, dat de staat ons vangnet is en dat we overal recht op hebben.

Door dat veilige vangnet hebben we een heleboel dingen afgeleerd. Eén daarvan is omkijken naar elkaar en voor elkaar zorgen als het even niet zo goed gaat. De staat had daar allerlei voorzieningen voor, dus de buurt, de familie of vrienden hoefden niet meer zelf om te kijken naar de medemens. Gelukkig ken ik nog genoeg voorbeelden van mensen die dat wél doen, die met alles zussen zorgen voor hun invalide moeder, zodat ze in haar eigen huisje kan blijven wonen. En die kant gaat het weer uit, dat weet ik zeker en ik hoop het ook.

We moeten afkicken van het feit dat 'de staat' ons vangnet is, want dat is niet meer zo, dat werd gisteren tijdens de troonrede ook duidelijk. Een paar keer kwam de term 'participatiemaatschappij' langs. Volgens mij is dit woord eerder in een Troonrede genoemd. Het is een mooi woord voor: jullie moeten het zelf maar weer uitzoeken en regelen, wij steken daar geen geld meer in.

Kringloop van het leven - Kees Thijn

Het is niet voor niets dat mensen in tijden van onzekerheid terug gaan grijpen naar kleinschaligheid, dichtbij huis, en hobby's als haken en breien ineens een 'revival' beleven. De tijd dat je meteen een nieuwe haalde als de oude kapot ging, is ook voorbij. Daarom schieten zogenaamde repair café's als paddenstoelen uit de grond. Met je kapotte apparaat kun je in zo'n café terecht bij mensen die weten hoe je zoiets moet repareren en dat leren ze je ook. Kun je het een volgende keer zelf.
De maakindustrie is hier niet meer op toegerust, die was gewend dat mensen gewoon een nieuwe versie van de oude kapotte kochten, dus werd het accent op produceren gelegd. Overal is een omslag nodig, in alle lagen van de bevolking en in alle industriële sectoren. Misschien moeten die laatste zich meer gaan richten op het maken van onderdelen die door de consument kunnen worden gekocht om hun kapotte apparaat mee te maken. Het is maar een idee.

Het is ook niet voor niets dat mensen teruggaan naar de basis, naar een rijker gevoelsleven in plaats van de nieuwste televisie omdat er weer een andere versie op de markt is verschenen. Cursussen mindfulness beleven een enorme groei. Mensen zijn zichzelf kwijtgeraakt en zijn nu op zoek.

Ik las kort geleden een artikel over dat we met zijn allen een 'borderlinemaatschappij' hebben gecreëerd. Hiermee wil ik niet de mensen voor het hoofd stoten die aan het borderlinesyndroom lijden, dat was ook niet de opzet van de bedenker van deze term. Borderline kenmerkt zich o.a. door relationele instabiliteit en een groot gevoel van leegte. En dat heeft voor mijn gevoel veel raakvlakken met de huidige maatschappij.
(Het bewuste artikel staat in Flow Magazine, nummer 6 van 2013)

De overtuiging dat hard werken voor geluk zorgde ligt wel achter ons. Het besef dat dit niet zo werkt begint langzaamaan door te dringen. Net als dat het kunnen kopen van een nog groter huis, een nog nieuwere auto en de allerlaatste gadgets op elektronicagebied niet voor geluk zorgen. Ja, kortstondig, maar dan begint het geknaag weer: is dit het nou?

Natuurlijk zijn er genoeg politieke zaken die voor mij onbegrijpelijk zijn. Hoe kun je nu als kabinet geld gaan uitgeven aan een nieuw type gevechtsvliegtuig dat nog niet eens door de - bij wijze van spreken dan - elandtest heen is gekomen? We moeten toch bezuinigen? Waarom dat geld niet investeren in de gezondheidszorg? Daar is het veel harder nodig.

Kijk voor een repair café bij jou in de buurt op deze website.
Leestip:
Borderline times: het einde van de normaliteit door Dirk De Wachter
ISBN 9789020996760

Dansen met herinneringen

Vanavond heb ik gekeken naar iets wat voor mij zo'n beetje de 'happening van het jaar is', zo leuk vind ik het. Mijn favoriete dansshow op de BBC is weer begonnen: Strictly Come Dancing.
Vorig jaar zomer is er een Nederlandse versie op de tv geweest, maar die was denk ik niet succesvol genoeg of zo, want het wordt niet meer uitgezonden.

Waarom ik hier nu over schrijf? Dat is heel simpel. Deze maand is het alweer een jaar geleden dat mijn vriendin Nathalie overleed. We zijn een jaar verder en nog steeds zijn er veel mensen uit haar omgeving in een staat van 'shock'. Wie had dat nu ook verwacht?

Nathalie keek al jaren naar eerdergenoemde dansshow en ik heb destijds bij haar een hele serie gekeken die ze op had genomen. Daarna was ik ook verkocht en ben ik het gaan volgen. Ieder jaar rond deze tijd begint de show met een aflevering waar de bekende Britten aan hun professionele danspartners worden gekoppeld. Ik moet dan altijd even aan haar denken: zij kende veel meer bekende Britten dan ik, dus we konden er heel lang met elkaar over praten. Ze had ook standaard een andere favoriet dan ik, maar dat maakte het juist leuk!

Vorig jaar was het eerste jaar zonder mijn 'dansmaatje' en dat was raar, vooral omdat het toen nog zo vers was. Je kon niet even via Facebook (wat we meestal deden) elkaars ervaringen en meningen delen. Toch heb ik vorig jaar wel heel intensief gekeken en dat zal ik ook dit jaar weer doen. Met veel plezier.

We zijn een jaar verder en het gemis zal niet overgaan, maar krijgt bij mij wel langzamerhand een plekje.
Voor wie het vorig jaar niet heeft gelezen, ik heb van mijn vorige weblog mijn 'afscheid' aan Nathalie geknipt en geplakt. Die is te lezen via deze link: http://wubs.typepad.com/blog/2012/09/voor-altijd-41.html

Ik ben nu 41 en in december hoop ik 42 te worden. Daarmee heb ik dus mijn vriendin overleefd en dat voelt wel raar moet ik zeggen. Ik weet nog dat we altijd zaten te ouwehoeren dat wij zouden zorgen om in hetzelfde bejaardenhuis terecht te komen en we zagen in gedachten onszelf dan nog steeds met elkaar bekvechten. Daar konden we smakelijk om lachen...helaas zal dat niet gaan gebeuren. Het echte diepe verdriet is intussen wel gesleten, maar het gemis blijft en gaat nooit meer weg.

Afscheid nemen
is met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen
en verpakken
in de goede gedachten
ter herinnering

Zuidwest Engeland dag 7: Stonehenge en Salisbury

10 augustus 2013:

Niet te geloven, onze laatste dag alweer! Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik vanavond alweer in Nederland ben! Gelukkig hoeft dat ook nog niet, want eerst gaan we naar Stonehenge en misschien, als er genoeg tijd is, ook nog naar Salisbury (spreek uit als Salsbury). Zoals ik in het vorige blog schreef, heb ik een beetje gemengde gevoelens over het bezoek aan Stonehenge. Het is er bijna altijd druk, want iedere toerist gaat erheen. Ik vind dat jammer van de status die dit monument heeft, het is zó oud (uit de prehistorie) en dan trekken er dagelijks horden mensen langs. Dat voelt voor mij niet goed, het doet afbreuk aan wat het is.

Even ter illustratie van de drukte onderstaande foto:

Gemaakt vlak na aankomst. Op de parkeerplaats stonden bussen, bussen en nog eens bussen. Volgens mij wisten de medewerkers ook niet wat ze overkwam. Ik hoorde iemand zeggen dat het de drukste dag was dit jaar.

Terwijl we stonden te wachten in de rij om door te mogen lopen, nam ik mij voor foto's van Stonehenge te maken met zo min mogelijk mensen erop. Af en toe zijn er gewoon te veel mensen op één plek.

Deze jonge spreeuw vond het overigens geen probleem: hij of zij kreeg regelmatig iets lekkers toegestopt.










Stonehenge is een prehistorisch monument uit de Jonge Steentijd. De meest recente berekening dateert de steencirkel op 2300 voor Christus. Wat het doel is geweest van Stonehenge wordt nog altijd onderzocht door geleerden, maar het meest waarschijnlijk is het dat het gebruikt werd als gezondheidscentrum. De 'blauwe' stenen binnen het monument zouden een geneeskrachtige werking hebben. Ook denkt men dat Stonehenge gebruikt werd tijdens de langste dag (zonnewende) en de kortste dag. Maar eigenlijk komt het erop neer dat de functie nog altijd niet helemaal duidelijk is en dat is meteen wat Stonehenge bijzonder maakt. Stonehenge staat op werelderfgoedlijst van UNESCO en is in Engeland aangemerkt als beschermd antiek bouwwerk. Dit is ook de reden dat er men er niet meer onderdoor kan lopen.

Je wordt via een aangelegd pad rondom het monument gestuurd, zodat het van alle kanten te bekijken is.

Ik ben denk ik in een kwartier rondgelopen. En ik stoorde me heel erg aan jolige groepen die zo nodig met zijn allen op de foto moesten (Kijk!We zijn bij Stonehenge geweest!). Het voelde een beetje als heiligschennis.

Als je wilde kon je met een audiotoer rond het monument lopen. Ik heb dat niet gedaan. Die audiotoer is er in verschillende talen.

Ik was als één van de eersten bij de bus terug, maar dat duurde niet lang. Veel van mijn reisgenoten waren vlot terug. Ik moest ineens denken aan de eerste dag in Engeland dat iemand zei dat Stonehenge voor haar het hoogtepunt van deze reis was. Ik hoop voor haar dat het dat ook echt was.

Toen iedereen weer in de bus zat, reden we door naar Salisbury. Gelukkig was er tijd voor. Zij het niet heel veel, want het was nog een flink eind rijden naar Heathrow. Salisbury maakte het bezoek aan Stonehenge weer goed. Wat een mooie oude stad!

De toren van de kathedraal van Salisbury is met zijn 123 meter de hoogste van Engeland. De bouw van deze kathedraal was erg kort voor kathedraalbouw-begrippen: 38 jaar. (Die van Winchester duurde een paar honderd jaar). Salisbury werd in 1220 gesticht door bewoners van Old Sarum. Zij waren daar vertrokken omdat het boven op de heuvel waar ze woonden te droog en te winderig was.

Net als de meeste kathedralen die we deze vakantie hebben bezocht is ook deze in de Engelse Gotiek gebouwd. Al ontbreken hier de Normandische torens. Deze toren is trouwens een latere toevoeging.

Meer informatie? Kijk op: www.salisburycathedral.co.uk









We wisten dat we weinig tijd hadden, daarom zijn Marieke en ik eerst naar het restaurant gelopen om te kijken of er iets geschikts was om mee te nemen in de bus voor de lunch. Dat bleek het geval, dus dat hadden we alvast geregeld. Daarna hebben we in de kathedraal rondgedwaald.

De prachtige kloostergangen. Zelf stond ik aan de andere kant op een muurtje.
Ik zie in gedachten dan altijd monniken lopen.

De kloostergang gezien vanaf het muurtje waar ik stond aan mijn kant. Ook mooi toch? Vanuit de kloostergang konden we de kathedraal binnen lopen.

Net als in de andere kathedralen lagen ook hier van die mooie geborduurde knielkussens. Wat een monnikenwerk moet het zijn geweest om die te maken (misschien wás het wel monnikenwerk bedenk ik me net...).

Een iets moderner glas-in-lood-raam. De blauwe kleur viel ons zo op. We zijn dan ook even gaan zitten om die te bewonderen.

Zelf vind ik deze foto heel goed gelukt. Op deze manier geeft het tongewelf een idee van hoe immens groot en indrukwekkend zo'n kathedraal is.

Marieke en ik zijn toch redelijk snel door deze kathedraal heen gelopen, maar we hebben desondanks veel gezien.

Deze pub viel me op vanwege de naam, maar ook vanwege het mooie vakwerk. Waarschijnlijk 14e-eeuws.

Voor wie het niet goed kan lezen, de pub heet 'The lazy cow'.

Nu was de koek echt op. We verzamelden ons allemaal weer in de bus voor de resterende tocht naar Heathrow. De vakantie was voorbij!


Het is nu een maand geleden dat we naar Engeland vertrokken, maar ik ben nog steeds aan het nagenieten. De foto's, dit blog en de herinneringen zorgen er voor dat dit nog wel een tijdje in mijn geheugen blijft zitten.
We hebben echt heel erg genoten van de mooie omgeving, de interessante excursies en de mensen.

Ik ga zeker weer een keer naar dit deel van Engeland, want ik ben nog lang niet uitgekeken.

De vliegreis terug verliep voorspoedig. Op het vliegveld van Heathrow hebben we nog wat gegeten voor we terugvlogen naar Nederland.

Zuidwest Engeland dag 6: middag - Torquay

Vanaf St Michael's Mount vertrokken we met de bus richting Torquay en zeker in het begin van de rit ging het alleen maar over onze onfortuinlijke reisgenote.

Tijdens de rit dook er af en toe zo'n mooie oude Romeinse brug op. Gewoon indrukwekkend wat ze in die tijd al konden bouwen.












Torquay (spreek uit als torkie) maakt deel uit van de Engelse Rivièra en vormt samen met de aangrenzende gemeenten Paignton en Brixham de bestuurlijke eenheid Torbay.

Zicht op Torquay vanaf de andere kant van het water.

Torquay trekt nog altijd veel toeristen, dit komt mede door het zachte klimaat: het vriest er bijna nooit. Daarom kunnen er ook palmbomen en andere subtropische gewassen groeien. Torquay kwam op mij over als een badplaats in de categorie 'vergane glorie'. Ik kon me zo goed voorstellen hoe in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw dit een paradijs moet zijn geweest voor de Engelse jetset.


Een bekende inwoner van Torquay is de bekende Britse schrijfster Agatha Christie. Ze is hier geboren. Voor wie niet precies weet wie Agatha Christie was, volgt nu een korte biografie.

Agatha Mary Clarissa Miller (15 september 1890 - 12 januari 1976) was een Britse schrijfster. Dankzij haar detectiveverhalen (66 in totaal) groeide ze uit tot een van de meest succesvolle auteurs aller tijden. Haar werken zijn in ten minste 108 talen vertaald en er zijn ruim 4 miljard exemplaren van haar boeken verkocht. De achternaam Christie is afkomstig van Agatha's eerste man Archibald Christie. Na hun echtscheiding besloot ze de achternaam Christie aan te houden.
Bekende figuren in haar detectiveverhalen zijn de slimme oude miss Marple (mijn favoriet) en de uit België afkomstige dandy Hercule Poirot. Naar verluid had Agatha Christie een enorme hekel aan het karakter Poirot. Minder bekend is het speurdersechtpaar Tommy en Tuppence. Haar boeken zijn meerdere keren verfilmd en voor de tv bewerkt. Miss Marple is gemodelleerd naar Agatha's grootmoeder.



Marieke en ik hadden gehoord dat er in het Torquaymuseum een tentoonstelling was over het leven en werk van Agatha Christie. Na een stevige wandeling bereikten we het museum en we kwamen er ook enkele reisgenoten tegen. De expositie over Agatha Christie was al net zo'n zoekplaatje als haar boeken, want die was moeilijk te vinden! We hadden ons er eigenlijk wel een beetje op verheugd, maar wat viel het tegen. Het was meer een kleine tentoonstelling met foto's en haar levensloop met wat persoonlijke spulletjes, dus binnen een uur stonden wij weer buiten. Net als de rest van ons reisgezelschap trouwens. Iedereen was een beetje teleurgesteld.
Daarom besloten we naar de pier van Torquay te lopen.

Deze foto is echt door mij gemaakt, maar het lijkt wel zo'n gelikte foto uit een vakantiebrochure. Ik heb er een beetje gemengde gevoelens over. De foto is qua compositie heel goed (vind ik zelf), maar het is ook of het niet echt is. De foto is trouwens genomen vanaf de pier.

Met al die lampjes overal moet het 's avonds een mooi gezicht zijn. Ze hangen langs de hele pier en het is een flinke pier hebben we gezien. Vanwege de tijd hebben we niet de hele pier over gelopen.

Dit is een deel van de pier. Ik vind het een prachtige nostalgische pier en krijg meteen weer associaties met de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw.

Strandhuisjes aan de andere kant, gezien vanaf de pier. Ik heb iets met strandhuisjes. Ik probeer er dan ook altijd foto's van te maken.










Vlak voor we weer in de bus stapten, heeft Marieke nog even een Boots 'onveilig' gemaakt. Eerlijk gezegd was ik er niet zo rouwig om dat we Torquay gingen verlaten. Het was leuk om even gezien te hebben, maar verder vond ik het niet zo bijzonder.

Morgen, onze laatste dag, gaan we naar Stonehenge en heel misschien ook nog naar Salisbury. Van Stonehenge weet ik niet wat ik ervan verwachten moet. Ik heb van Engelse vrienden gehoord dat het er altijd heel druk is en dat vind ik niet passen bij een monument van een dergelijke historie. Maar we zien het wel.

Zuidwest Engeland dag 6: ochtend - St Michael's Mount

9 augustus 2013:

Niet te geloven hoe snel de vakantie gaat! Vandaag is de laatste hele dag en nacht in Engeland. Wil ik al terug? Nee, eigenlijk niet, ik ben hier nog lang niet uitgekeken. Maar dankzij deze reis heb ik me wel een beeld gevormd van wat ik nader wil bekijken als ik weer terugkom. Wanneer dat zal zijn weet ik nog niet, maar dat het gaat gebeuren weet ik wel zeker. Waarschijnlijk met Joeri en onze camper, want ik heb al gezien dat er veel camperplekken zijn in Engeland.. Maar nu terug naar de zesde dag van onze vakantie:

Vanmorgen vertrokken we om half 10 uit Land's End om naar St Michael's Mount te gaan. Voor we vertrokken, hebben Marieke en ik nog even langs de kust gelopen. De zon scheen en nu zag het water veel blauwer dan gisteren.

Het ziet er dan meteen vriendelijker uit, zo'n stukje van de oceaan. Zelfs de vogels klonken minder gejaagd dan gisteren. Alsof ze zelf ook genoten van de zon.









En je bent op Land's End of je bent het niet, dan hoort daar natuurlijk een dergelijke foto als deze bij.

Marieke en ik bij Land's End

De wegwijzers zijn volgens mij verwisselbaar. Ik heb gehoord dat je tegen betaling van 8 pond een foto kunt laten maken waarop de wegwijzer naar je eigen plaats van herkomst wijst. In ons geval was dat dan denk ik Amsterdam geweest of zo. Maar er was nu nog niemand in het huisje (niet op de foto te zien) om een foto te maken. Daarom hebben we enkele reisgenoten gevraagd. Als tegenprestatie heb ik een foto van hen allebei bij dit bord gemaakt.





Na dit fotomoment was het dan ook echt tijd om richting St Michael's Mount te vertrekken. In de bus vertelde Loes ons het één en ander over de geschiedenis ervan.

St Michael's Mount ligt in de Mounts bay tegenover het plaatsje Marazion in Cornwall.
Volgens Romeinse geschiedschrijvers was dit het eiland Ictis, in de ijzertijd een belangrijk centrum van de tinhandel in Cornwall. St Michael's Mount - de naam zegt het al een beetje - is gewijd aan de aartsengel Michaël, die hier in 495 zou zijn verschenen aan een paar vissers.
In 1066 veroverden de Normandiërs Engeland en meteen viel hen de gelijkenis met hun eigen eiland - Mont Saint Michel - op. Daarom lieten ze benedictijnse monniken van de Franse equivalent overkomen om hier een abdij te bouwen. Na de ontbinding van de kloosterorden (Hendrik VIII weet u nog, en ja, daar is ie weer!) werd de abdij onderdeel van een verdedigingsfort. Dit fort was bedoeld om een dreigende aanval van de Fransen af te slaan. In 1659 werd het eiland particulier bezit en de nakomelingen maakten van het fort een prachtig buitenhuis.

In de bus vertelde Loes dat je óf het landhuis kon bezichtigen, óf de tuin en als je wat sneller was lukte allebei ook wel. Er werd echter benadrukt dat je voor de klim naar het landhuis over een goede conditie moest beschikken én goed ter been moest zijn. Binnen ons reisgezelschap was een aantal dames die niet aan de tweede eis voldeed (om het zo maar even te zeggen). Toch wilde één van hen wel de klim naar boven wagen. De anderen wilden het niet. Wij ook niet, dus Marieke en ik besloten om de tuinen te gaan bezichtigen. Vanwege het milde klimaat groeien hier allemaal planten die bij mij thuis in pot staan, omdat ze de winter anders niet overleven.

Bij hoog water moet je met een bootje naar het eiland worden gevaren (de overtocht kost 2 pond) en op de terugweg, wanneer het eb is geworden, kun je via een pad terugwandelen naar het vaste land. Dit is allemaal wel afhankelijk van het tijdstip waarop je St Michael's Mount gaat bezoeken.

Er groeien zelfs palmbomen in dit deel van Engeland. St Michael's Mount staat er vol mee. Helaas waren de Paradijsvogelplanten al uitgebloeid, die had ik wel graag willen zien. Maar de Afrikaanse lelies waren ook prima.

De tuinen liggen nog best steil. Overal stuit je op paden die oneffen zijn vanwege het gebruik van ongelijke formaten keien. Dus ook hier is het oppassen geblazen. Maar wat een mooi uitzicht heb je vanuit de tuin!

Naast palmbomen groeiden er ook Agaves in enorme formaten en veel andere vetplanten. Die doen het goed in dit soort condities, want reken maar dat het heet kan worden als de zon schijnt.

Steil en hoog. Ik heb bewondering voor degenen die deze tuin onderhouden! Je staat niet alleen vrij steil, maar ook hoog te werken. Een tuinman met hoogtevrees zal het hier wat minder naar de zin hebben denk ik.

Dichterbij dan dit kon je niet komen bij het huis. We dachten nog even dat we misschien via de tuin bij het huis konden komen, maar nee. Er stond op de route naar boven op een gegeven moment een bordje met 'private'.
Overigens, als je zelf St Michael's Mount wilt bezoeken denk even aan het volgende: als je alleen het huis wilt bezichtigen, dan betaal je daar apart voor en als je alleen de tuin wilt bezichtigen ook. Er is wel een zogenaamd passepartout, die is wat duurder, maar dan kun je huis én tuin bezichtigen.

De al eerder genoemde Afrikaanse lelies, ze waren er in wit en in blauw.

Een deel van de 'walled gardens'. Het zijn eigenlijk terrastuinen. Op ieder 'terras' groeit wat anders.

Inmiddels was het eb en dus was het pad naar het vaste land drooggevallen. Zo liepen we terug naar Marazion, waar we nog even wat hebben gedronken. De lunch ging mee in de bus.








Zoals ik eerder schreef was één van de dames die slecht ter been was, tóch naar boven geklommen. Dat ging nog wel goed, ze was in gezelschap van iemand anders naar boven gelopen. Op de weg naar beneden (wat eigenlijk moeilijker en zwaarder is) ging het mis. Ze verloor haar evenwicht en is gevallen. Daarbij heeft ze geprobeerd om haar val te breken. Dit hoorden we in de bus op weg naar Torquay, onze volgende bestemming. Op het moment dat Loes vertelde wat er was gebeurd wist ze zelf ook nog niet meer dan dat onze onfortuinlijke reisgenote met haar vriendin (die met haar mee was gegaan) nu in het ziekenhuis in Truro behandeld werd voor haar verwondingen. We wisten ook niet hoe erg het was.Uiteindelijk werden onze reisgenote en haar vriendin 's avonds teruggebracht door een taxi. Ze had een vinger uit de kom, was op haar gezicht gevallen en dus zag ze er erg gehavend uit. Het had allemaal veel erger kunnen zijn, maar ze was er weer.

Zuidwest Engeland dag 5 : middag - Land's End

Nadat Marieke en ik hadden ons gesetteld in de hotelkamer, besloten we de kust te gaan verkennen. Allebei waren we geraakt door de woestheid van de natuur, die tegelijkertijd ook de schoonheid is. En overal hoor je het geluid van de zeevogels die hier hun domein hebben.
Het waaide al stevig toen we 's middag aankwamen (we waaiden bijna met koffer en al naar binnen). We hadden allebei voor de zekerheid een jas of vest aangetrokken. Boven de horizon in de verte kwamen namelijk al dreigende wolken onze kant uit. Het weer kan aan zee heel snel omslaan.

We waren van plan om vanaf het hotel naar beneden te gaan. In een dalletje stond een complex met gebouwen en op één van die gebouwen stond heel duidelijk het woord 'craftshop' te lezen. De paden waren steil en bezaaid met oneffen keien: groot en klein. Dat betekende goed opletten waar we liepen.

Overal langs de kust kwam je dit soort rotspartijen tegen: een paradijs voor vogels en die zaten er dan ook in groten getale op.

Deze rotsen worden 'the longships' genoemd. Op de rechter staat de vuurtoren van Land's End. Deze is ongeveer 15 meter hoog. In de verte kun je al zien dat er ander weer op komst is.
De wind, het gekrijs van de zeevogels en de woestheid van de golven gaven je een beetje een idee hoe woest het hier moet zijn in de winter. Maar het had wel wat, ik hou daar wel van.
(al vraag ik me af of het nog bijzonder is tijdens een lange winter)



Marieke en ik liepen op ons gemakje via de paden naar beneden en ik was blij dat ik mijn fleecevest aan had getrokken, die was nu toch wel lekker warm.

De golven beuken op de rotsen. Op deze rotspartij zitten allemaal aalscholvers en meeuwen scheren vlak langs je heen.

Op deze foto zijn de aalscholvers wat beter te zien.

Het linker gebouw is ons hotel. Achter het hotel is een grote entertainmenttoestand gebouwd en het trekt honderden toeristen, met name Britten. Er zijn souvenirwinkels, theatervoorstellingen, schminken en gokhallen. In het hotel zelf hoor je daar weinig van.

Marieke op één van de rotsen. Je kunt op deze foto ook goed zien hoe hoog de kust is.

Bloeiende dopheide, daar stond het vol mee.

Op het terrein waar ook de craftshop is. Het zijn eigenlijk allemaal verschillende winkels: variërend van keramiek tot sieraden en houtsnijwerk. Ook is er een kleinschalige kinderboerderij, maar daar moet je voor betalen en daar hadden we geen zin in. Dit doorkijkje is vanaf een brug gemaakt en links naast het gebouw zijn in de verte the longships te zien.
Het gebouwtje was trouwens een varkensstal, maar het varken of de varkens waren niet 'thuis'.

De loopeenden wilden wel even voor mijn camera poseren.

Zoals op een eerdere foto al te zien was, bloeide de dopheide volop, het vormde samen met een mij onbekende gele bloem een mooi kleurentapijtje.

Deze meeuw was zo aardig om te blijven zitten toen ik een foto maakte. Inmiddels was het behoorlijk gaan motregenen en werd het tijd terug te gaan naar het hotel voordat het erger werd. De wind was ook nog verder aangetrokken.

Maar was is het een prachtig en woest gebied daar!






Tegen de tijd dat we met het hele reisgezelschap zaten te eten, regende het pijpenstelen en stormde het bijna.
Dat had ook wel weer wat. 's Avonds was er een muziekconcert, maar Britten stoppen op tijd en om 10 uur werd het concert afgesloten met vuurwerk. Het regende nog steeds en ik had geen zin om mee te gaan kijken naar het vuurwerk. Marieke is wel even geweest. Terwijl ik lekker zat te lezen op bed kon ik vanaf mijn bed het vuurwerk heel goed zien!
De volgende dag zouden we Land's End weer verlaten om een bezoek te brengen aan St Michael's Mount en Torquay.

Zuidwest Engeland dag 5: ochtend - bezoek aan Cotehele

8 augustus 2013:

Vanmorgen uitgebreid ontbeten in het hotel in Newton Abbot: wat een rust vergeleken met het ontbijtbuffet in het hotel in Bournemouth!
Om half tien vertrokken we met de bus richting Cotehele (spreek uit: kootiel), het best bewaard gebleven landhuis in Tudorstijl. Het was onderweg weer genieten van het landschap.

De rivier die je hier ziet is de rivier de Tamar. Door deze brug over te rijden kwamen we in het graafschap Cornwall. Meteen al vielen ons de Tudorrozen op. De Tudorroos wordt ook wel de nationale roos van Engeland genoemd. De roos ontleent de naam aan de vorsten van het huis Tudor.
Toen Hendrik VII na een veldslag in 1485 de kroon overnam van Richard III betekende dit het einde van de 'rozenoorlogen'. Jarenlang hadden de huizen van York (de witte roos) en de huizen van Lancaster (de rode roos) oorlog met elkaar gevoerd. Als symbool van het einde van de rozenoorlogen voegde Hendrik VII beide rozen toe aan zijn wapenschild en zo ontstond de Tudorroos. De Tudors waren in Engeland aan de macht in de 15e en 16e eeuw. Een bekende vorst uit die tijd is Hendrik VIII met zijn zes vrouwen. Hendriks meest bekende dochter is Elizabeth I, zij besteeg de troon toen haar jongere (half)broer Edward VI op 16-jarige leeftijd stierf. Hendrik VIII was toen zelf al overleden en zijn laatste vrouw, Katherine Parr, is de enige die hem heeft overleefd. Zij is ook degene geweest die de kinderen uit eerdere huwelijken van Hendrik heeft opgevoed. Elizabeth was een dochter van Hendrik VIII en Anna Boleyn. Doordat Elizabeth I nooit trouwde stierf de Tudordynastie uit. Ze vond een huwelijk niet handig in haar positie.

Zo, na dit stukje Engelse geschiedenis concentreer ik me weer op het heden. Het landhuis Cotehele ligt in het dal van de rivier de Tamar, bij het plaatsje St Dominick en is nu eigendom van de National Trust. Cotehele is eeuwenlang het huis geweest van de familie Edgcumbe.

Cotehele is zoals gezegd het best bewaarde Middeleeuwse huis van Engeland. Kenmerkend voor huizen uit deze tijd zijn de kleine ramen en de dikke muren (isolatie was nog niet uitgevonden). Door middel van vele wandtapijten en in door in iedere kamer een haard aan te leggen, hoopten de bewoners het een beetje behaaglijk te houden.

Tot mijn verrassing mocht er in dit huis wél worden gefotografeerd! We moesten wel onze rugzak of grote tas in een kluisje doen. Je mocht eens ergens iets afstoten (en dat was niet ondenkbaar). Er mocht overigens niet geflitst worden tijdens het fotograferen. Maar dat lijkt me wel logisch. Gelukkig heb ik een camera waarbij ik dat helemaal zelf kan instellen.

Eén van de drie binnentuinen.

Dit zijn de originele eikenhouten stoelen. Alle meubelen, wandtapijten e.d. zijn nog origineel. Kijkend naar deze stoelen hoopte ik dat de mensen in die tijd wel kussens hadden om op te zitten. Deze foto dient ook ter illustratie van de meubelen die je in het huis kunt aantreffen.

Er werd me gevraagd of ik dit zwaard wilde vasthouden, mét handschoenen aan, want het is een origineel zwaard. Hij weegt 6,5 kilo! Je moest dus aardig gespierde armen hebben om er iets mee aan te richten.
Op de één of andere manier kreeg ik de Engelstalige rondleidingsgids in mijn handen geduwd na die tijd met de woorden: daar red jij je wel mee! Marieke had een Nederlandstalige versie en we hebben beide met elkaar vergeleken: er zat wel degelijk verschil in de hoeveelheid informatie die in beide gidsen stond. De Engelse was veel uitgebreider.

Foto ter illustratie van de vele wandtapijten die in het landhuis hingen. Aan de kleuren is te zien dat ze heel oud zijn (het eerste deel van het huis dateert uit 1300) en dat de kleuren flets zijn geworden. Vroeger waren ze veel kleurrijker.

Net als in Wilton house stonden ook hier in iedere kamer gidsen om vragen te beantwoorden.

De Tudorroos als sluitrozet in het dak van de huiskapel.

Het hemelbed in de 'White room'. Wisten jullie trouwens dat mensen vroeger in hemelbedden sliepen om te voorkomen dat ze 's nachts de ontlasting van bv. vleermuizen in hun gezicht kregen? Ik wist het niet. Ik was weer aan de praat geraakt met de gids die in deze kamer stond. Zij vertelde me dit namelijk. In mijn gidsje stond iets van een spookverschijning in deze kamer en daar vroeg ik naar. O ja, zei ze, de geest die geen geest was. En toen vertelde ze het verhaal dat erbij hoorde...


De landheer van Cotehele gaf eens per jaar een groot feestmaal voor al zijn personeel en pachters. Dit feestmaal was bedoeld om te stimuleren de huur te betalen. Men feestte natuurlijk door tot in de kleine uurtjes en zodoende bleven er regelmatig mensen overnachten in één van de kamers. Zo ook een keer een man in de White room. Diegene vertelde 's morgens aan de landheer dat hij dacht een geest gezien te hebben en vroeg of het soms spookte. De man had 's nachts een schaduw voorbij zien komen terwijl hij al in bed lag en hij was daar zo van geschrokken dat hij de rest van de nacht met de dekens over het hoofd had gezeten. Als men in een hemelbed sliep, dan werden de gordijnen dichtgeschoven voor privacy. De landheer wist van geen geest, maar had wel een verklaring. Naast de White room lag een andere, kleinere slaapkamer, die alleen te bereiken was via de deur in de White room. Een andere gast was 's nachts via de White room naar de kleinere slaapkamer gelopen en dat was de 'schaduw' die de andere man gezien had.

Dit vond ik gewoon een mooi geheel, vandaar deze foto.

Marieke in één van de gangen.

Het raampje dat in de foto van Marieke op de achtergrond te zien is.

Overzichtsfoto van één van de andere kamers. Je kunt zo goed zien hoeveel wandtapijten er in een kamer hangen.












Na het bezoek aan het landhuis - wat ik helemaal geweldig vond - gingen we onderweg naar Land's End, het uiterste puntje van Cornwall. Hier kijk je uit over de Atlantische Oceaan. Toen we aankwamen op Land's End en bij ons hotel aan zee (jawel!) scheen de zon. We wachtten tot we de sleutel van onze hotelkamer kregen en gingen die bekijken en een beetje settelen. Wat een heerlijk kneuterige kamer was het! Overal schilderijtjes aan de muren, gezellige vloerbedekking en...uitzicht op de oceaan. Opeens werd er bescheiden op onze deur geklopt. Ik deed open. Stond de vrouw van één van de echtparen die ook bij het gezelschap hoorde aan de deur. "Dit moéten jullie gewoon even zien!," zei ze. "We zitten in een museum!"
Nieuwsgierig volgden Marieke en ik haar naar hun hotelkamer. Waarschijnlijk was het de bruidssuite of zo. Er stond een hemelbed en de kamer was aanmerkelijk groter dan de onze. Gebloemde vloerbedekking op de vloer, schilderijen, een zitje en natuurlijk pontificaal dat hemelbed. We hebben er met ons vieren smakelijk om gelachen. "Ik voel mij net Hendrik de achtste," zei de man."En dat is één van mijn zes vrouwen!" Lachend knikte hij in de richting van zijn vrouw. We hoorden hem nog lachen toen we weer naar onze eigen hotelkamer liepen.

Marieke en ik besloten om nog even de omgeving te verkennen. We waren allebei meteen onder de indruk van het uitzicht. Ik heb daar veel foto's van gemaakt en die komen in mijn volgende blog aan bod, anders wordt deze veel te lang!