Zuidwest Engeland dag 6: ochtend - St Michael's Mount

9 augustus 2013:

Niet te geloven hoe snel de vakantie gaat! Vandaag is de laatste hele dag en nacht in Engeland. Wil ik al terug? Nee, eigenlijk niet, ik ben hier nog lang niet uitgekeken. Maar dankzij deze reis heb ik me wel een beeld gevormd van wat ik nader wil bekijken als ik weer terugkom. Wanneer dat zal zijn weet ik nog niet, maar dat het gaat gebeuren weet ik wel zeker. Waarschijnlijk met Joeri en onze camper, want ik heb al gezien dat er veel camperplekken zijn in Engeland.. Maar nu terug naar de zesde dag van onze vakantie:

Vanmorgen vertrokken we om half 10 uit Land's End om naar St Michael's Mount te gaan. Voor we vertrokken, hebben Marieke en ik nog even langs de kust gelopen. De zon scheen en nu zag het water veel blauwer dan gisteren.

Het ziet er dan meteen vriendelijker uit, zo'n stukje van de oceaan. Zelfs de vogels klonken minder gejaagd dan gisteren. Alsof ze zelf ook genoten van de zon.









En je bent op Land's End of je bent het niet, dan hoort daar natuurlijk een dergelijke foto als deze bij.

Marieke en ik bij Land's End

De wegwijzers zijn volgens mij verwisselbaar. Ik heb gehoord dat je tegen betaling van 8 pond een foto kunt laten maken waarop de wegwijzer naar je eigen plaats van herkomst wijst. In ons geval was dat dan denk ik Amsterdam geweest of zo. Maar er was nu nog niemand in het huisje (niet op de foto te zien) om een foto te maken. Daarom hebben we enkele reisgenoten gevraagd. Als tegenprestatie heb ik een foto van hen allebei bij dit bord gemaakt.





Na dit fotomoment was het dan ook echt tijd om richting St Michael's Mount te vertrekken. In de bus vertelde Loes ons het één en ander over de geschiedenis ervan.

St Michael's Mount ligt in de Mounts bay tegenover het plaatsje Marazion in Cornwall.
Volgens Romeinse geschiedschrijvers was dit het eiland Ictis, in de ijzertijd een belangrijk centrum van de tinhandel in Cornwall. St Michael's Mount - de naam zegt het al een beetje - is gewijd aan de aartsengel Michaël, die hier in 495 zou zijn verschenen aan een paar vissers.
In 1066 veroverden de Normandiërs Engeland en meteen viel hen de gelijkenis met hun eigen eiland - Mont Saint Michel - op. Daarom lieten ze benedictijnse monniken van de Franse equivalent overkomen om hier een abdij te bouwen. Na de ontbinding van de kloosterorden (Hendrik VIII weet u nog, en ja, daar is ie weer!) werd de abdij onderdeel van een verdedigingsfort. Dit fort was bedoeld om een dreigende aanval van de Fransen af te slaan. In 1659 werd het eiland particulier bezit en de nakomelingen maakten van het fort een prachtig buitenhuis.

In de bus vertelde Loes dat je óf het landhuis kon bezichtigen, óf de tuin en als je wat sneller was lukte allebei ook wel. Er werd echter benadrukt dat je voor de klim naar het landhuis over een goede conditie moest beschikken én goed ter been moest zijn. Binnen ons reisgezelschap was een aantal dames die niet aan de tweede eis voldeed (om het zo maar even te zeggen). Toch wilde één van hen wel de klim naar boven wagen. De anderen wilden het niet. Wij ook niet, dus Marieke en ik besloten om de tuinen te gaan bezichtigen. Vanwege het milde klimaat groeien hier allemaal planten die bij mij thuis in pot staan, omdat ze de winter anders niet overleven.

Bij hoog water moet je met een bootje naar het eiland worden gevaren (de overtocht kost 2 pond) en op de terugweg, wanneer het eb is geworden, kun je via een pad terugwandelen naar het vaste land. Dit is allemaal wel afhankelijk van het tijdstip waarop je St Michael's Mount gaat bezoeken.

Er groeien zelfs palmbomen in dit deel van Engeland. St Michael's Mount staat er vol mee. Helaas waren de Paradijsvogelplanten al uitgebloeid, die had ik wel graag willen zien. Maar de Afrikaanse lelies waren ook prima.

De tuinen liggen nog best steil. Overal stuit je op paden die oneffen zijn vanwege het gebruik van ongelijke formaten keien. Dus ook hier is het oppassen geblazen. Maar wat een mooi uitzicht heb je vanuit de tuin!

Naast palmbomen groeiden er ook Agaves in enorme formaten en veel andere vetplanten. Die doen het goed in dit soort condities, want reken maar dat het heet kan worden als de zon schijnt.

Steil en hoog. Ik heb bewondering voor degenen die deze tuin onderhouden! Je staat niet alleen vrij steil, maar ook hoog te werken. Een tuinman met hoogtevrees zal het hier wat minder naar de zin hebben denk ik.

Dichterbij dan dit kon je niet komen bij het huis. We dachten nog even dat we misschien via de tuin bij het huis konden komen, maar nee. Er stond op de route naar boven op een gegeven moment een bordje met 'private'.
Overigens, als je zelf St Michael's Mount wilt bezoeken denk even aan het volgende: als je alleen het huis wilt bezichtigen, dan betaal je daar apart voor en als je alleen de tuin wilt bezichtigen ook. Er is wel een zogenaamd passepartout, die is wat duurder, maar dan kun je huis én tuin bezichtigen.

De al eerder genoemde Afrikaanse lelies, ze waren er in wit en in blauw.

Een deel van de 'walled gardens'. Het zijn eigenlijk terrastuinen. Op ieder 'terras' groeit wat anders.

Inmiddels was het eb en dus was het pad naar het vaste land drooggevallen. Zo liepen we terug naar Marazion, waar we nog even wat hebben gedronken. De lunch ging mee in de bus.








Zoals ik eerder schreef was één van de dames die slecht ter been was, tóch naar boven geklommen. Dat ging nog wel goed, ze was in gezelschap van iemand anders naar boven gelopen. Op de weg naar beneden (wat eigenlijk moeilijker en zwaarder is) ging het mis. Ze verloor haar evenwicht en is gevallen. Daarbij heeft ze geprobeerd om haar val te breken. Dit hoorden we in de bus op weg naar Torquay, onze volgende bestemming. Op het moment dat Loes vertelde wat er was gebeurd wist ze zelf ook nog niet meer dan dat onze onfortuinlijke reisgenote met haar vriendin (die met haar mee was gegaan) nu in het ziekenhuis in Truro behandeld werd voor haar verwondingen. We wisten ook niet hoe erg het was.Uiteindelijk werden onze reisgenote en haar vriendin 's avonds teruggebracht door een taxi. Ze had een vinger uit de kom, was op haar gezicht gevallen en dus zag ze er erg gehavend uit. Het had allemaal veel erger kunnen zijn, maar ze was er weer.