Maar ik ben er weer! Na alle perikelen op het werk, de plekken waar ik tijdelijk heb meegedraaid en vervolgens te horen kreeg dat ze 'mij graag willen hebben, maar dat er geen uren voor mij zijn', kan ik nu zeggen dat ik toch eindelijk op mijn plekje terecht ben gekomen.
Toegegeven, dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Vooral in het begin worstelde ik met mijn nieuwe takenpakket. Voor het eerst in mijn leven dossierwerk doen als (subsidie)adviseur voor een regeling. Sowieso heb ik nog nooit eerder gewerkt als subsidieadviseur, dus het is een heel nieuw terrein om te verkennen. En dossierwerk is wel even wat anders dan teksten schrijven of collega's voorzien van informatie waar ze om vragen.
Maar inmiddels zijn we meer dan een half jaar verder en kan ik zeggen dat ik hier wel op mijn plek zit. In februari of maart heb ik besloten dat ik gewoon in het team blijf waar ik een paar jaar geleden geplaatst ben. Mijn zoektocht naar beter bij mij passend werk is ten einde en dat voelt eigenlijk wel goed. Er is een soort van rust over me heen gekomen.
In mijn huidige functie heb ik nog genoeg mogelijkheden om mijn schrijfvaardigheid toe te passen, dus dat is wel leuk. Wat ook leuk is, is een regeling inhoudelijk te leren kennen en ik merk dat ik er al veel meer in thuis ben. Maar dat mag ook wel na ruim een half jaar.
De plekken waar ik ooit heb meegedraaid bestaan niet meer, of zijn aan zoveel veranderingen onderhevig dat je niet weet welke kant het uit gaat. Dus ik vind dat ik wel een goede keus heb gemaakt en dat voelt goed.
