Zien wat er wél is

Tijdens mijn lunchpauze las ik een artikel in de Flow (daar heb ik een abonnement op) over het zien van dingen die er wél zijn. Iets wat voor sommige mensen in deze rare tijd vaak een hele opgave is. Voor de een is dit makkelijker dan de ander.

Ik probeer altijd positief te blijven, iets wat me over het algemeen wel lukt. Maar ook ik heb mijn ups en downs. Vooral als het weer vreselijk onrustig is op social media en de voor- en tegenstanders van alles wat met corona te maken heeft elkaar weer verbaal de pan in hakken. Niet naar elkaar luisteren, niet open wensen te staan voor andere meningen. Van beide kanten hoor. Iedereen heeft intussen een kort lontje lijkt het wel. Ik mijd zoveel mogelijk artikelen en reacties die daar betrekking op hebben, want het kost me heel veel energie.

Vrijdag na werktijd ging ik (eindelijk) weer even lekker wandelen. Ik ben geen held met sneeuw en gladheid, dus ik ben tijdens de sneeuw alleen buiten in de tuin geweest om de vogels te voeren. Daarom was ik ook wel erg toe aan een blokje om. Ik had de hele week last van onrust over alle boosheid op social media en ik hoopte dan ook dat ik met wandelen mijn hoofd weer wat rustiger kreeg.

Ik loop eigenlijk min of meer een vaste route en nu kwam ik zomaar een heleboel sneeuwklokjes tegen tijdens mijn wandeling! Hele pollen bij elkaar langs het pad waar ik liep. 

Terwijl ik foto's aan het maken was, stapte er een voor mij onbekende vrouw van haar fiets. "O, wat mooi die sneeuwklokjes!" zei ze. "Als jij daar niet had gestaan foto's te maken had ik ze waarschijnlijk niet eens gezien." En we raakten even aan de praat. Dat valt me nu wel op. Mensen maken wat sneller een praatje met elkaar. Een positieve ontwikkeling wat mij betreft.

De mevrouw vertelde dat zij altijd probeerde te genieten van de kleine dingen in het leven en zo'n mooie pol sneeuwklokjes viel daar ook onder. Ik herkende dat wel. Zeker toen een windvlaag ervoor zorgde dat de klokjes even 'klingelden' in de wind.

Vlak daarnaast stond een polletje met krokussen. Ook die hebben we bewonderd (en in mijn geval gefotografeerd). Na het gesprek voelde ik me meteen een stuk beter en vervolgde ik mijn weg. Het was al duidelijk te voelen dat er zachter weer aankwam.

We wonen vlakbij een bos, maar bosje is hier beter op zijn plaats. Het is namelijk niet erg groot, maar groot genoeg om je lekker in de natuur te voelen. De vogels deden al heel erg hun best en ik voelde langzaam de onrust in mijn hoofd afnemen. Ik ken dit bos erg goed, want normaal gesproken lopen we hier ook met onze ruiters van manege 't Hoefijzer. Voor hen is dat echt een buitenritje. Door het bos liggen wel verschillende ruiterpaden, maar dat is voor het grootste deel van onze ruiters niet begaanbaar. Zeker niet als er drie vrijwilligers bij een ruiter lopen (eentje die het paard vasthoudt en een aan weerskanten van de ruiter), dan is een ruiterpad niet breed genoeg. We mogen daarom met toestemming van de gemeente de verharde paden gebruiken.

Onderweg zag ik nog meer sneeuwklokjes met hier en daar ook een verdwaalde krokus. Het voorjaar begint! Je leest zoveel over de goede invloed van de natuur op ons gemoed, nou dat klopt echt. Ik was helemaal tot rust gekomen na die wandeling.

                

Winter in Nederland

Op het moment dat ik deze blog aan het schrijven ben, zie ik de sneeuw buiten rondstuiven, variërend van dikkere vlokken tot poedersneeuw. Het is lang geleden dat wij zoveel sneeuwval hebben gehad in ons landje. Dat was - zo uit mijn hoofd -  in 2010.

Tijdens mijn lunchpauze heb ik me vandaag in laarzen gestoken een weg gebaand door de sneeuw om de voederhuisjes opnieuw te vullen. Je merkt heel goed dat de vogels het zwaar hebben, want (en dat was gisteren goed te zien) er zitten de hele dag vogels in de tuin.

Ik hou niet van sneeuw en ik hou ook niet van ijs, dus ik ben op dit moment heel blij dat ik de deur niet uit hoef om naar mijn werk te gaan. Al weet ik heel goed dat er mensen zijn die dat wel moeten, omdat de aard van hun werk zich niet leent voor thuiswerken. Tegen die mensen wil ik zeggen: wees voorzichtig en petje af dat je de deur uitgaat.

Ik vind de sneeuw wel een mooi gezicht, hoor, maar vooral vanuit huis. Het geeft je uitzicht toch wel wat extra's. Ik ken mensen die helemaal opleven van dit weer: lekker naar buiten in de sneeuw en met een beetje geluk ook schaatsen op natuurijs straks. 

Onze kat (die gelukkig weer helemaal opgeknapt is) vind het maar niks, die sneeuw. Vanmorgen vroeg heeft ze een poging gedaan om door de sneeuw te lopen, maar bij iedere stap wapperde ze met één van haar poten omdat ze het koud vond en de sneeuw bleef plakken. Ze heeft het tot redelijk ver in de achtertuin gered, maar kwam daarna toch maar terug. Toen ik haar binnenliet liet ze met een duidelijke 'mauw'  weten dat ze het er niet mee eens was, met die sneeuw. Brrr. Madame de diva.

Dit is meer haar ding: lekker boven de verwarming naar de vogels in de tuin loeren. En veel slapen natuurlijk.

Waar ik met dit weer wel heel enthousiast over word, is fotograferen. Zo heb ik gisteren en vandaag tussen de middag, veel foto's gemaakt van vogels in de tuin. En dit telt meteen weer mee voor het tuintellingproject waar ik al een paar jaar aan deelneem. (Tuintelling) Want ik probeer zoveel mogelijk vogels te noteren die de tuin komen bezoeken.

Zaterdagmiddag heb ik al zoveel mogelijk het vogelvoer bijgevuld vanwege de te verwachten sneeuwval en het heeft hier gisteren ook echt de hele dag gesneeuwd. Het sneeuwt nu bijna ook al de hele dag.

Volgens de weersvoorspelling stopt het vanavond ergens met sneeuwen, maar wordt het daarna vooral in de nachten wel een stuk kouder. Dus maar zorgen dat het vogelvoer bijgevuld blijft!

Voor de liefhebbers van dit winterweer: geniet ervan en voor degene die liever bij de kachel binnen blijven: geniet van het uitzicht.